مولفه های موثر بر سلامت جسم در آموزه های علوی

Abstract

از منظر طبیعتگرایی هستیشناختی، وجود علت فراطبیعی برای جهان، در تقابل با علمم اتمت و اتاتم ه ا جهمان از نمیی علتمی بینیاز اتت. ازنظرِ طبیعتگراییِ روششناختی نی ز علم و روش آن موفقتریی راهبرد و روش بمرای فهمم تماختار جهمان و روابم علّی حاکم بر آن اتت. با نگاه به موضوع از منظر فلسفهٔ نظری که متعلقی جز جهان خارج ندارد، در مییابیم کمه علمم در حی مٔهٔ روشی خود تهمی محدود در تبییی طبیعیت دارد و اگر یافتههای تجربیِ برآمده از آن در تعامل با مبانی متمافیزییی علمم نباشمد، نمیتواند نظریات قاطعی در تبییی جهان ارائه دهد و در عرصهٔ هستیشناختی نیز تهی اتت. به نظر میرتد با درنظرگمرفتی ییونمد علم و متافیزیک میتوان در راتتای دفاع از خداباوری بهمثابهٔ عنصر میمل تبییی نظام هستی از الهیات فلسمفی بهمر ه جُسمت و - – بما نظمر بمر اتگرایمی در علمم بمر ایمی بماورِ » المی « . ورود علم به حی هٔٔ هستیشناتی را امری غیرعلمی و مغال هٔآمیز دانست واقعبینانه اتت که موجودات به جای اینیه بیخاصیت باشند، قوا و اتتعدادهایی دارند که ات و خموا اتمی آنهما را تشمییل میدهند و ترشت آنها را فعال و یرخاصیت میتازند. از ایی رهآورد روشمی میشمود کمه طبیعمتگرایی بهمثابمهٔ روشمی در فهمم طبیعت مادی، ارزشمند اتت، بدون اینیه با علت ماورائی در تقابل باشد. طبیعتگراییِ روششناختی، تلازمی بما طبیعمتگراییِ هستیشناختی ندارد و آنچه ایمی دو را بمه همم نزدیمک میکنمد مبمانی متمافیزییی علمم اتمت کمه بمهتنهایی در الهیمات و تبیمیی هستیشناختی طبیعت راهگشاتت. در مجموع، اتگرایی جدید با برقراری تلازم بیی خوا اتی و هستی اشیا، بنیمانی عینمی و واقعی بر اثبات مبانی متافیزییی علم بنا میکند تا الهیات نیز از آن راهی در خداباوری بگشاید.