تبیین رابطه تربیت دینی با شیوه های تربیتی والدین و سلامت اجتماعی فرزندان؛ مطالع موردی دانش آموزان مقطع متوسطه شهرستان کاشان در سال ۹۰-۱۳۸۹

Abstract

امروزه نقش خانواده و الگوهای تربینی آن به مثابه اولین و مهم‌ترین نهاد اجتماعی موثر بر شکل گیری شخصیت و فرهنگ‌پذیر ی کودکان مورد توجه دانشمندان و صاحب‌نظران علوم انسانی و اجنماعی قرار گرفته است"در این"میان، نربیت دینی والدین و نیز سبک‌ها و شیوه‌های تربیتی خانواده و نقش آنها در سلامت اجتماعی فرزندان توجه محققان و پژوهشگران را برانگیخته است: بر این مبناء در این مطالعه موضوع سلامت اجتماعی فرزندان و رابطه هر یک از متغیرهای تربیت "دینی و شیوه‌های تربیتی والدین با میزان سلامت اجتماعی فرزندان "بررسی شده است. هدف اساسی این مقاله، بررسی وضعیت متغیرهای تربیت دینی والدین و میزان شیوع هر یک از شیوه‌های تربیتی اقناع گرایی، استبدادگرایی و سهل‌انگارانه خانواده و نیز میزان سلامت اجتماعی فرزندان و رابطه هر یک از متغیرهای فوق با میزان سلامت اجتماعی فرزندان در جامعه آماری مورد مطالعه است. این مطالعه از نوع پیمایش اجتماعی ‌ بوده و داده‌های پژوهش با استفاده از پرسشنامه توام با مصاحبه گردآوری گردیده است. برای سنجش متغیر شیوه‌های خانواده از گویه‌های مربوط در قالب طیف لیکرت استفاده شده است. اعتبار و روایی مقیاسهای فوق با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ بررسی و مورد تایید قرا رگرفته است. جامعهآماری پژوهش شامل کلیه دانش‌آموزان مقطع دبیرستان شهر کاشان در سال تحصیلی ۱۳۸۹-۹۰ بوده است. حجم نموه جامعة آماری ۳۶۷ نفر بود که با استفاده از فرمول نمونه‌گیری کوکران به طور تصادفی ساده انتخاب شدند و مورد بررسی قرار گرفتند. یافته‌های پژوهش, رابطه مثبت و معنادار میان متغیرهای تربیت دینی والدین و میزان اقناع‌گرایی خانواده با میزان سلامت اجتماعی فرزندان را در سطح اطمینان ۹۹ درصد نشان می‌دهد. همچنین، یافته‌های پژوهش و ننایج فعالینها ی آماری رابطة منفی و معکوس میان شیوه‌های والدگری با میزان سلامت اجتماعی فرزندان را در سطح اطمینان ۹۹ درصد مورد تایید قرار داده است. افزون برآن، نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه در این پژوهش اثر متغیرهای تربیت دینی خانواده، شیوه استبدادی و شیوه اقناع گرایانه والدین بر میزان سلامت اجتماعی فرزندان را به نرنیب به میزان ۰/۲۳ ۰/۱۹- و ۰/۱۶ نشان داده است.