قابلیت‌های روش شفاهی در انتقال و حفاظت معنا در میراث فرهنگی

Abstract

شکل م یدهد. از آنجا که در حفاظت آثار توجه به هر دو وجهِ معنایی و صوریِ آن ها ضرورت دارد، لازم است «حفاظت و انتقال معنا » در میراث فرهنگی با رویکردی مناسب مورد توجه قرار گیرد. طیف وسیعی از اشکال میراث فرهنگی ازجمله خلق هنری، کتابت، آداب و طریقت در حِرَف سنتی و بیان شفاهی علاوه بر اینکه تجلیات مختلف میراث را شکل م یدهند، روش و محملی برای انتقال معنا نیز محسوب می شوند. در این میان، روش های غیرکالبدی، به واسطۀ نامحسوس بودن، کمتر مورد توجه قرار گرفته اند و ابعاد مختلف آن ها ب هخوبی شناخته نشده است. درنتیجه، خطر فراموشی و نابودی این روش ها و بالطبع معانی منتقل شده از طریق آ نها نیز افزایش می یابد. یکی از این روش ها روش انتقال شفاهی است. هدف پژوهش: مقالۀ حاضر در پی بازشناخت روش شفاهی در حفاظت آثار و زمینه سازی احیای آن در حفاظت میراث معنوی ایران است، با این فرض که انتقال شفاهی معانی در میراث معنوی برخلاف تصور موجود در بسیاری موارد به دلایلی فراتر از عدم امکان ثبت مکتوب صورت م یگرفته است. بنابراین م یتوان گفت این مقاله به دنبال پاسخ این سؤال است که چه قابلی تهایی سبب شده روش شفاهی ب هعنوان یکی از روش های انتقال و حفاظت معانی در جوامع سنتی به کار گرفته شود. روش پژوهش: در این مقاله با مراجعه به متون مکتوب به بررسی برخی علل سلبی و ایجابی کاربرد روش شفاهی و سپس به تحلیل منطقی آ نها پرداخته می شود. علت انتخاب این روش تناسب آن با ماهیت معنا است. نتیجه گیری: مقاله چنین نتیجه م یگیرد که در روش شفاهی علاوه بر حفظ معنا از گزند نااهلان به استناد تعابیر و مفاهیمی که در متن مقاله به آن ها اشاره شده معنا به صورت زنده و پویا تداوم می یابد؛ و نتیجۀ دیگر حاصل از مقاله نیز این است که به دلیل اهمیت و ب هکارگیری قابلیت های درونی انسان در پذیرش و انتقال معنا برای احیای آن در حفاظت به معنای امروزی، تربیت انسان واجد اهلیت، ب هعنوان محمل معنا، ضروری است.