تحلیلی مفهومی فضایی بر پتانسیلهای اکوتوریسم کویری و جایگاه آن – در توسعه پایدار

Abstract

توسعه طبیعتگردی در نواحی بیابانی مستلزم تدوین برنامه و راهبردی مناسب و مختص این نواحی است. راهبردهای طبیعتگردی به دلیل اینکه تعامل بهنجار نظامهای اکولوژیکی، اقتصادی اجتماعی را - در جوامع موردتوجه قرار میدهد راهبردی مناسب و هدفمند برای توسعه پایدار است. صنعت گردشگری امروزه بهسرعت در حال رشد و تحول است و ابزاری همهجانبه برای پویایی اقتصادی و فرهنگی جوامع است و از زمینههای بسیار مهم برای توسعه نواحی حاشیهای و دورافتاده به شمار میرود. با توجه به اینکه کشور ایران در حیطه مناطق خشک و بیابانی قرار دارد شناخت دقیق و همگانی توان بیابانها و کویرها و راههای اصولی بهرهبرداری از آنها از ضروریات اساسی توسعه اقتصادی اجتماعی کل کشور است، ازآنجاییکه این مناطق داری ظرفیتهای بالایی چون انرژی خورشیدی، انرژی باد، منابع معدنی و گونههای متنوع گیاهی و جانوری هستند میتوان از این پتانسیل بهره برد و از این مناطق منحصربهفرد بیشترین استفاده را برد. یکی از سادهترین راههای استفاده از اراضی کویری و بیابانی استفاده از توانمندیهای اکو توریسمی و ژئوتوریسمی آنهاست پژوهش حاضر به تعریف گردشگری پایدار و اکوتوریسم کویری پرداخته و میخواهد به تحلیل این مهم بپردازد که مناطق کویری و بیابانی از چه ظرفیتهایی برای جذب گردشگران برخوردارند و راهکارهای عملی و کاربری برای بهرهبرداری کمی و کیفی از این مناطق کدماند و درنهایت با توجه به عدم شناخت کافی از نواحی کویری در راستای گردشگری پیشنهاداتی برای بهبود وضعیت جاذبههای مناطق کویری ارائهشده است. روش تحقیق این مقاله توصیفی تحلیلی بوده و از نوع کاربردی است و روش جمعآوری اطلاعات اسنادی کتابخانهای – میباشد.