تبیین مفهوم طبیعت در معماری حکیمانه

Abstract

پیامد های مخرب طبیعی حاصل از مبانی نظری جنبش تجدد، در معماری معاصر ایران مانند افزایش دما، افزایش کربن، آلایندگی های فیزیکی و شیمیایی، تغییرات آب و هوایی و اقلیمی، آسیب زیر ساخت های طبیعی مانند هوا، آب، تابش و خاک و مداخله های نسنجیده در طبیعت توسط معماری و آسیب های این تحولات در ابعاد همه جانبه زندگی انسان معاصر ایران، موجب شد تا جامعه فرهیخته معماری، بازگشت به سمت طبیعت را راهبردی اساسی جهت احیای دوباره معماری انسان محور تشخیص دهد. معماری پایدار، معماری سبز، معماری چرخه ای، معماری و اقلیم و رویکردهایی اینچنین در راستای همین راهبرد پایه گذاری شدند. اما تعریف طبیعت و انسان و نسبت بین آنها در پارادایم مبانی نظری جنبش تجدد همچنان در ساختار نظری رویکرد های جدید معماری طبیعت گرا بر قوت خود باقی مانده است. در این نوشتار طبیعت در پارادایم حکمت مورد تبیین قرار داده شده است تا تعریفی متفاوت از طبیعت، انسان و نسبت بین آنها، راهگشای تولید معماری پیش رو باشد. فرضیه نوشتار عبارت است از اینکه با ساز و کار نظریی که حکمت طبیعیات از طبیعت در اختیار معماری قرار می دهد، احتمال رسیدن به انسجام بین معماری، انسان و طبیعت افزایش می یابد. روش پژوهش کیفی و مبتنی بر جمع آوری داده های نظری در حوزه حکمت طبیعیات مبتنی بر آراء ابن سینا و تحلیل پیامد های نظری آن در معماری طبیعت محور با این رویکرد می باشد. یافته ها نشان میدهد که به دلیل ماهیت منسجم حکمت طبیعیات در مبانی نظری، امکان ایجاد انسجام بین معماری، انسان و طبیعت با این رویکرد با احتمال بیشتری امکان پذیر است.