تاثیر طراحی فضای سبز بیرونی بر ارتقا سطح روانی و جسمانی بیماران وکاربران مراکز درمانی

Abstract

معماری مراکز درمانی در فرآیند درمان، مراقبت و تسکین آسیب های جسمی و روانی بیماران نقش مهمی دارد و در معماری آن، محوریت انسان و پاسخگویی به نیازهای او، در اولویت است درحالیکه مراکز درمانی در کشور ما و همچنین در بسیاری از نقاط جهان، به گونه ای طراحی و ساخته می شود که فضا و محیط آنها نه تنها نقش مثبتی در جهت اهداف درمانی و شفابخشی ایفا نمیکند؛ بلکه با افزایش تنش و استرس، تأثیرات منفی زیادی به همراه دارد. به طور معمول عملکردگرایی در طراحی مراکز درمانی ، بخش عمده ای از تفکر طراحی معماران را به خود اختصاص می دهد، به نحوی که توجه به کیفیات محیطی و تاثیرات چشمگیر آن بر روند درمان بیماران، سلامتی محیط کار پرسنل و در نهایت بهره وری اقتصادی آن به باد فراموشی سپرده می شود. در طرّاحی مراکز درمانی همچون سایربناهای معماری، نباید بعد کمّی پروژه، بعد کیفی آن را تحت تاثیر قرار دهد، بلکه باید بتوان با شناسایی و استفاده از پتانسیل های مولفه های کیفیّت محیط، در راستای بهبود روند درمان قدم برداشت. پژوهش های فراوانی درراستای تعیین نقش محیط بر کیفیّت درمان و کار پرسنل صورت گرفته است. هدف اصلی این پژوهش، بررسی و ارائه ی راهکارهایی دررابطه با طرّاحی فضای سبز فضای بیرون در مراکز درمانی است که بتواند در ارتقاء کیفیّت محیطی آنها مؤثر واقع بوده ودر نتیجه باعث تسریع در روند بهبود بیماران شود .با توجه به این موارد فرضیه ی حضور در فضا ی سبز به عنوان یک عامل طبیعی به بهبود فرایند درمانی بیماران و فضای سبز بیرونی در مراکز درمانی تأثیر مثبت و معنی‌داری بر بهبود حالت روحی بیماران دارد شکل گرفت. ، روش انجام این تحقیق توصیفی-تحلیلی مبتنی بر مطالعات اسنادی _کتابخانه¬ای و مصاحبه های میدانی است. تحقیقات حاضر نشان می‌دهد که طراحی فضای سبز بیرونی در مراکز درمانی به طور مثبت و معنی‌داری بر ارتقا سطح روانی و جسمانی بیماران و کاربران تأثیرگذار است. حضور در فضای سبز به‌عنوان یک عامل طبیعی و ارتباط با طبیعت، موجب افزایش حالت آرامش، کاهش استرس، و ایجاد حس ارتباط با محیط می‌شود. این یافته نشان می‌دهد که فضاهای سبز به عنوان یک عامل موثر در بهبود علائم روانی مانند افسردگی و اضطراب عمل می‌کنند.