پیش بینی کیفیت زندگی زناشویی بر اساس تمایزیافتگی خود و تحمل ناکامی در زنان شاغل در بخش پرستاری

Abstract

زمینه و هدف: پرستاری اساسی‌ترین بخش خدمات نیروی انسانی نظام سلامت است. کیفیت زندگی زناشویی شامل ابعاد گوناگون سازگاری، رضایت، شادمانی، انسجام و تعهد در روابط زوج ها می‌باشد. این مطالعه با هدف پیش‌بینی کیفیت زندگی زناشویی بر اساس تمایزیافتگی خود و تحمل ناکامی در زنان شاغل در بخش پرستاری انجام شد. روش بررسی: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری زنان متاهل شاغل در بخش پرستاری بیمارستان فرهیختگان دانشگاه آزاد اسلامی در سال 98 بودند. با استفاده از روش نمونه¬گیری تصادفی ساده 225 شرکت¬کننده انتخاب شدند و پرسشنامه¬های کیفیت زندگی زناشویی باسبی و همکاران (1995)، تمایزیافتگی خود اسکورون و فریدلندر (1998) و تحمل ناکامی هارینگتون (2005) را تکمیل کردند. داده‌ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چند متغیری و نرم افزار SPSS نسخه 22 تحلیل شدند. یافته¬ها: نتایج نشان داد که ابعاد تمایزیافتگی خود مانند جایگاه من، واکنش پذیری عاطفی، گسلش عاطفی و آمیختگی با دیگران به طور مثبت و معنادار و ابعاد تحمل ناکامی مانند عدم تحمل عاطفی، عدم تحمل ناراحتی، پیشرفت و شایستگی به طور منفی و معنادار کیفیت زندگی زناشویی زنان شاغل در بخش پرستاری را پیش‌بینی می‌کنند (01/0P<). نتیجه‌گیری: تمایزیافتگی خود و تحمل ناکامی در پیش‌بینی کیفیت زندگی زناشویی زنان متاهل شاغل در بخش پرستاری نقش دارند. به منظور ارتقاء کیفیت زندگی زناشویی زنان، مداخلات روانی- آموزشی مناسب برای تعدیل و کارآمدسازی تمایزیافتگی خود و تحمل ناکامی پیشنهاد می‌شود.