رابطه پریشانی روانی و نشانگان شناختی- توجهی مادران با سازگاری روانی نوجوانان مبتلا به سرطان در دوره کووید-۱۹ (نقش میانجی تنظیم هیجان): یک مطالعه توصیفی

Abstract

زمینه و هدف: سازگاری روانی نوجوانان با بیماری سرطان تحت تاثیر ویژگی‌های روان‌شناختی، هیجانی و شناختی مادر است. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه پریشانی روانی و نشانگان شناختی- توجهی مادران با سازگاری روانی نوجوانان مبتلا به سرطان در دوره کووید-19: با نقش میانجی تنظیم هیجان انجام شد. مواد و روش‌ها: روش پژوهش همبستگی بود. جامعه آماری نوجوانان مبتلا به سرطان در مراکز درمانی سرطان و مادران آنان در 5 ماه اول سال 1401 در شهر تهران بودند. 122 شرکت‌کننده به روش نمونه‌گیری داوطلبانه انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌‌های سازگاری روانی- اجتماعی با بیماری دروگاتیس (1986)، پریشانی‌روانی کسلر و همکاران (2003)، نشانگان شناختی- توجهی ولز و همکاران (2009) و تنظیم هیجان گارنفسکی و کرایج (2006) جمع‌آوری و با آزمون‌های ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون به شیوه سلسله مراتبی و آزمون سوبل تحلیل شدند. یافته‌ها: پریشانی روانی، نشانگان شناختی- توجهی و راهبرد تنظیم هیجان منفی مادران با سازگاری روانی نوجوانان رابطه منفی و تنظیم هیجان مثبت مادران با سازگاری روانی نوجوانان رابطه مثبت و معنادار دارد. نتایج تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی نشان داد که تنظیم هیجان مثبت و منفی مادران روی رابطه پریشانی روانی و نشانگان شناختی- توجهی آنان با سازگاری روانی نوجوانان نقش میانجی معنادار دارد (01/0p<). نتیجه‌گیری: پریشانی روانی و نشانگان شناختی- توجهی مادران از طریق بروز احساسات منفی و باورهای ناکارآمد، سازگاری روانی نوجوانان با بیماری سرطان را کاهش می‌دهد. تنظیم هیجان مثبت از طریق تعدیل و کارآمدسازی هیجان‌ها و شناخت‌های مادران، به افزایش سازگاری روانی نوجوانان با بیماری سرطان کمک می‌کند.