تاملی بر شهرسازی معاصر در ایران با رویکرد حقوقی تاریخی

Abstract

شهر و شهرسازی پدیدهای حیرتانگیز و برآیند مؤلفههای گونهگون سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و تاریخی ا ست که در ب ستری طبیعی و جغرافیایی جلوهگر میشود. مطالعۀ این مح صول شگفتانگیزِ ان سان متمدن، نیازمند ا ستمداد از دانشها و علوم مختلف ا ست. از همینرو، هدف ا صلی از این مقاله، تبیین و ضعیت شهر سازی یک قرن اخیر در ایران با رویکرد حقوقی _تاریخی ا ست. روش گردآوری اطلاعات در این پژوهشِ میانر شتهای، کتابخانهای و تدقیق در اسناد رسمی و قوانین و مقررات و شیوۀ تجزیه و تحلیل دادهها، از نوع توصیفی _تحلیلی است. یافتههای این پژوهش ن شان میدهد ناامنی و هرج و مرج و ناآگاهی شهروندان از حقوق شهری و شهروندی خویش در دورۀ قاجار، فقدان م شارکت مردم، اتخاذ تدابیر نادر ست اقت صادی، غفلت از نقاط محروم و شهر سازی آمرانه در دورۀ پهلوی و بالأخره جنگ تحمیلی، تحریم اقت صادی، نظام اداری دیوانسالار متکی به نفت و کم اعتناء به مردم، طراحی نظام حقوقی ناکارآمد، غفلت از تخصصص گرایی در واگذاری مسصصلولیتها و البته مدیریت ناهمگون شصصهری در دورۀ جمهوری ا سلامی، از مهمترین عوامل اختلال در کارکردهای نظام شهری و شهر سازی در ایران معا صر، متکی بر رویکردی حقوقی _تاریخی ا ست که تلاش برای حل و ف صل آنها در را ستای تقویت حقوق شهری و شهر سازی را ضروریساخته است