جامعه پذیری در سمن ها : مطالعه موردی جامعه نابینایان کاشان

Abstract

جامعه¬پذیری به عنوان فرآیند پایان¬ناپذیر و همواره ناتمام انتقال فرهنگ، تعیین¬کننده کیفیت زیست اجتماعی_ فرهنگی انسان در ادوار و جوامع گوناگون بوده و پیوسته از سوی نهادها و کارگزاری¬های متعددی مدیریت و محقق می¬شود. از این¬رو توجه به گونه¬ها، شیوه¬ها و مکانیزم¬های آن در شکل عمومی همواره محل تاملات نظری و تجربی جامعه¬شناسان و صاحب¬نظران علوم اجتماعی بوده است. اما آنچه در این میان توجه پژوهش حاضر را به خود معطوف ساخته شرایط متفاوت زندگی افرادی با ویژگی-های خاص همانند نابینایان و کم¬بینایان و بالتبع قواعد متفاوت و ویژه حیات اجتماعی آنها است که عموماً نه تنها در آموزشهای رسمی و غیر¬رسمی عوامل اجتماعی شدن جایگاه ویژه¬ای ندارد بلکه همچنین پرسش¬هایی جدی درباره ارزشها و هنجارهای زندگی اجتماعی آنها پیش¬روی نهادهای درگیر قرار داده و کارکرد عمومی آنها را در این عرصه دچار اختلال می¬سازد . در واقع محدودیت تعداد نابینایان وکم¬بینایان نسبت به کل جامعه و پراکندگی سنی، جنسی، قومی، مذهبی، طبقاتی و جغرافیایی آنها در هر جامعه از یک¬سو و ناشناختگی هنجارهای سامان¬بخش کنش¬های متقابل اجتماعی آنها در محیط¬های اجتماعی مختلف درون گنجینه معارف عمومی جامعه از سوی دیگر مؤید ناکافی بودن عوامل سنتی جامعه¬پذیری و ضرورت ایفای نقش تکمیلی عوامل جدیدی است که اطلاعات وثیقی درباره ویژگی چنین افرادی در اختیار داشته باشد. از این¬رو پژوهش حاضر بر آنست تا با استفاده از روش مطالعه موردی نقش مکمل جامعه نابینایان کاشان به عنوان سازمانی مردم نهاد -با مدیریت نابینایان و کم بینایان -را در جامعه¬پذیر نمودن افراد نابینا و کم¬بینا، خانواده¬های آنها و کل جامعه بینا در کنار سایر عوامل اجتماعی شدن مورد مطالعه قرار دهد .