گردشگری اجتماع محور، الزام توسعه پایدار گردشگری روستایی

چکیده مقاله

در ایران، گردشگری بیشتر متأثر از گردشگری داخلی است که خود، به گردشگری روستایی وابسته است. به همین دلیل، به منظور ایفای نقش مثبت گردشگری در فرآیند توسعة روستایی، لازم است نقش مشارکت مردم محلی در توسعه گردشگری روستایی در یک نگرش سیستمی مورد توجه قرار گیرد .مقالة حاضر، با استفاده از روش اسنادی و کتابخانه ای، به بررسی ادبیات مفهومی و مبانی نظری این حوزه پرداخته است. یافته ها حاکی از آن است در رویکرد مبتنی بر اجتماع محلی، چنین مکان هایی باید فرآیند برنامه ریزی را کنترل و اهداف و برنامه های خودشان را بر اساس آن تنظیم کنند، چرا که گردشگری مبتنی بر اجتماع محلی به دنبال توانمندی مردم، افزایش مشارکت ساکنان در فرآیند تصمیم گیری و توزیع درآمد گردشگری است. به ویژه منابع مالی منطقه ای و محلی باید برای ایجاد جامعه ای خودکفا استفاده شود و بر همین اساس برنامه ریزی و مدیریت باید بر موثرترین شیوه استقرار سرمایه انسانی محلی و دیگر منابع در کنار استفاده از دانش بومی محلی و ابزار غیر رسمی در برنامه ریزی با حمایت مقامات منطقه ای و کشوری متمرکز شود.