روش های تربیت اخلاقی در نامه ۳۱ نهج البلاغه
خلاق و تربیت اخلاقی، یکی از ارکان اساسی فرهنگ بشری را تشکیل میدهد؛به همین دلیل، این موضوع از دیرباز در فرهنگ اسلامی مورد توجه بوده است. از میان مباحث تربیت اخلاقی، روش¬های تربیت،مهم ترین بخش را تشکیل می¬دهد. منظور از روش¬های تربیت اخلاقی، دستور العمل¬های جزئی و فنون کاربردی و رفتارهای عملی است که اصول و اهداف تعلیم و تربیت را عینیت میبخشد.هر مکتبی بـا تـوجه به جهان بینی خاص خود و نگرشی که به انسان و هستی دارد، روشهای تربیتی ویژه¬ای را پیشنهاد کرده است.در این راستا هر چند مکاتب بشری به موفقیت¬هایی رسیده و بر اساس تجربه، به روش¬هایی جهت تربیت مطلوب، دست یافته است اما به دلیل عدم شناخت کافی از تمام زوایای وجودی انسان،همواره در حال تغییر و تحول و آزمون و خطا بوده است.اختلاف در روشهای تربیتی مکاتب بشری، ما را به سوی بررسی روش¬های مطمئن¬تری سوق می¬دهد که خاستگاه آن وحی الهی و کلام پرورش یافتگان مکتب وحی باشد. بیتردید نهجالبلاغه، جامعترین کتاب پس از قرآن مجید است که درتربیـت اخلاقـی انـسان هـا، شـیوه هـایی را بـه کـارگرفته است که کشف و بررسـی آن، می¬تواند ره توشـه خـوبی بـرای اولیاء و مربیان باشد.در میان خطبه ها ونامه ها وحکمت های حضرت، نامه 31 به عنوان منشور تربیت از اهمیت خاصی برخوردار است.این پژوهش که بهروش توصیفی – تحلیلی، سامان یافته است، می¬کوشد با محور قرار دادن این نامه، روش¬های تربیت اخلاقی از منظر امام علی(ع) را شناسایی نماید.یافتههای تحقیق نشان میدهد حضرت، با توجه به ابعاد وجودی انسان، روش های شناختی(خرد وری، عبرت، یاد مرگ و قیامت، اعطای بینش،گرایشی(محبت، موعظه، توبه، دعا)و رفتاری (الگوگیری ،مراقبه و محاسبه،امر به معروف و نهی ازمنکر)را ارائه نموده است.