نقش میانجی تاب آوری و خودکارآمدی در رابطه بین حمایت اجتماعی ادراک شده با پریشانی روانشناختی در بیماران مبتلا به سرطان پستان

Abstract

چکیده سابقه و هدف: سرطان پستان شایع ترین و تاثیرگذارترین سرطان در زنان است که می تواند موجب مشکلات هیجانی شود. هدف پژوهش حاضر تعیین نقش میانجی تاب آوری و خودکارآمدی در رابطه بین حمایت اجتماعی ادراک شده با پریشانی روانشناختی در بیماران مبتلا به سرطان پستان بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع توصیفی- مقطعی بود. جامعه آماری، تمامی زنان مبتلا به سرطان پستان در بخش انکولوژی بیمارستان امام خمینی و امام حسین شهر تهران در سال 1402 بودند. 250 بیمار با روش نمونه گیری دردسترس وارد مطالعه شدند. جهت گردآوری داده ها از مقیاسهای افسردگی، اضطراب و استرس(DASS) لویبوند(1995)، تاب¬آوری(RISC) کانر و دیویدسون¬(2003) ، خودکارآمدی عمومی(GSES) شرر و همکاران (1982) و حمایت اجتماعی ادراک شده(MSPSS)زیمت و همکاران(1988) استفاده شد. نتایج: یافته¬های پژوهش نشان داد که حمایت اجتماعی ادراک شده بر تاب¬آوری(34/0=β و 001/0=p) و خودکارآمدی(19/0=β و 019/0=p) اثر مستقیم و معنادار دارد اما مسیر مستقیم حمایت اجتماعی ادراک شده بر پریشانی روانشناختی معنادار نیست. همچنین، تاب¬آوری(46/0- =β و 001/0=p) و خودکارآمدی(33/0- =β و 001/0=p) بر پریشانی روانشناختی اثر مستقیم و معنادار دارند و در رابطه بین حمایت اجتماعی با پریشانی روانشناختی نقش میانجی ایفا می کنند. مدل نهایی پژوهش از برازش مطلوبی برخوردار ااست (93/0= ,CFI 82/1=,CMIN/DF 064/0= ,RAMSEA 05/0= P< (و 34 درصد پریشانی روانشناختی را ‏تبیین می کند. نتیجه گیری: می¬توان نتیجه¬گرفت که با توجه به نقش میانجی تاب¬آوری و خودکارآمدی، می¬توان با استفاده از مداخله های آموزشی - درمانی مبتنی بر ارتقای خودکارآمدی و تاب آوری میزان پریشانی روانشناختی زنان مبتلا به سرطان پستان را کاهش داد.