ارتباط بین ویژگی‌های شخصیتی و کیفیت زندگی بیماران نارسایی قلبی: نقش میانجی رفتارهای خودمراقبتی

Abstract

چکیده مقدمه: کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی تحت تأثیر عوامل متعددی است. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه‌ی بین ویژگی‌های شخصیتی با کیفیت زندگی بیماران قلبی با میانجی‌گری رفتارهای خودمراقبتی انجام شد. روش: پژوهش از نوع مدل‌سازی معادلات ساختاری است. جامعه‌ی آماری 300 نفر از بیماران قلبی مراجعه‌کننده به بیمارستان جم و کلینیک تخصصی قلب و عروق بوستان بودند که به روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شدند. جهت جمع‌آوری اطلاعات از پرسشنامه‌های پنج عاملی نئو (کاستا و مک کری، 1989)، کیفیت زندگی (ویر و شربورن، 1992) و رفتار خودمراقبتی بیماران مبتلا به نارسایی قلب (جارسما و همکاران، 2003) استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که الگوی پیشنهادی پژوهش از برازش مطلوبی برخوردار است. علاوه بر این نتایج حاکی از این بود که اثر مستقیم روان‌رنجوری، برون‌گرایی و توافق‌پذیری بر کیفیت زندگی معنی‌دار است (01/0>P). هنگامی‌که رفتارهای خودمراقبتی به عنوان میانجی در ارتباط بین ویژگی‌های شخصیتی و کیفیت زندگی وارد می‌شود، اثر غیرمستقیم و معنادار روان رنجوری و وجدانی‌بودن بر کیفیت زندگی به ترتیب برابر با 09/۰- و 049/0 است (01/0>P). بنابراین رفتارهای خودمراقبتی رابطه‌ی بین ویژگی‌های شخصیتی روان‌رنجوری و وجدانی‌بودن با کیفیت زندگی را میانجی می‌کنند. نتیجه‌گیری: این نتایج تلویحات مهمی برای عملکرد بالینی و تحقیقات در زمینه‌ی روانشناسی سلامت بیماران قلبی دارد و ضرورت توسعه‌ی رویکردها و مدیریت بهتر این بیماران را در رفتارهای خودمراقبتی نشان می‌دهد.