مدل¬یابی معادلات ساختاری نقش میانجی تاب¬آوری در رابطه بین راهبردهای تنظیم شناختی هیجان با بهزیستی روانشناختی بیماران مبتلا به سندروم روده تحریک¬پذیر

Abstract

مقدمه: سندرم روده تحریک پذیر، یک اختلال عملکردی مزمن و اغلب ناتوان کننده تعامل روده و مغز، یک چالش بهداشت عمومی است که بر کار، مشارکت اجتماعی و بهزیستی روانشناختی افراد تأثیر می¬گذارد. در این راستا هدف از پژوهش حاضر بررسی مدل¬یابی معادلات ساختاری نقش میانجی تاب¬آوری در رابطه بین راهبردهای تنظیم شناختی هیجان با بهزیستی روانشناختی بیماران مبتلا به سندروم روده تحریک¬پذیر بوده است. روش: مطالعه حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری کلیه بیماران مبتلا به سندروم روده تحریک‏پذیر مراجعه کننده مرکز سلامت گوارش بیمارستان الزهرا اصفهان در سال 1402 بودند. حجم نمونه بر اساس مدل کلاین(2023) و با روش نمونه‏گیری در دسترس 300 نفر انتخاب شد. ابزار گردآوری داده¬¬های پژوهش مقیاس تاب‏آوری(CD-RISC) کومپل سیل و آستین (2007)، پرسشنامه تنظیم¬ شناختی هیجان(CERQ) گرانفسکی و همکاران(2001) و مقیاس بهزیستی روانشناختی(PWBS) ریف(1989) بود. تحلیل آماری داده‏ها با استفاده از نرم افزار SPSS و AMOS نسخه 28 انجام گرفت. نتایج: یافته¬های پژوهش نشان داد که تنظیم شناختی هیجان ناسازگارانه(68/0- =β و 002/0=sig)، تنظیم شناختی هیجان سازگارانه(73/0=β و 002/0=sig) بر بهزیستی روانشناختی اثر مستقیم و معنادار دارد. در نهایت تاب¬آوری(71/0=β و 05/0>p) دارای اثر مستقیم و معنادار بود و توانست در رابطه بین راهبردهای تنظیم شناختی هیجان با بهزیستی روانشناختی نقش میانجی معنادار ایفا کند. همچنین مدل نهایی پژوهش از برازش مطلوبی برخوردار بود (026/0=RMSEA و 05/0>p). نتیجه¬گیری: می¬توان نتیجه¬گیری کرد که با توجه به نقش میانجی معنادار تاب¬آوری، می¬توان با به کارگیری مداخلات موثر همانند آموزش تنظیم هیجان و آموزش تاب¬آوری، میزان بهزیستی روانشناختی در بیماران مبتلا به سندروم روده تحریک‏پذیر را ارتقاء داد.