اثربخشی معنادرمانی گروهی بر تاب‌آوری، کیفیت زندگی و امید به زندگی زنان با سابقه تن¬فروشی

Abstract

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی معنادرمانی گروهی بر تاب‌آوری، کیفیت زندگی و امید به زندگی در زنان با سابقه تن¬فروشی بود. روش پژوهش نیمه¬آزمایشی با طرح پیش¬آزمون، پس¬آزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری 2 ماهه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر زنان با سابقه تن‏فروشی مراجعه کننده به یکی مراکز مشاوره و خدمات روانشناختی شهر تهران در سال زمستان سال 1402 بود. در مرحله اول تعداد 34 نفر به روش نمونه¬گیری هدفمند انتخاب و سپس آنها تصادفا در یک گروه آزمایش (17 نفر) و یک گروه کنترل (17 نفر) جایگزین شدند. سپس زنان گروه‌¬ آزمایش تحت 8 جلسه 90 دقیقه¬ای معنادرمانی گروهی قرار گرفت؛ اما گروه کنترل هیچ‌گونه مداخله‏ای دریافت نکرد و در لیست انتظار باقی ماند. از مقیاس تاب¬آوری(RISC) کانر و دیویدسون¬(2003)، پرسشنامه کیفیت زندگ (WHOQOL-BRIEF) سازمان بهداشت جهانی (2004) و مقیاس امید به زندگی(ADHS) اشنایدر و همکاران(1991) به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تحلیل داده‏ها از طریق نرم‏افزار SPSS نسخه 28 با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه¬گیری مکرر انجام شد. نتایج نشان داد که معنادرمانی گروهی در مرحله پس-آزمون و پیگیری تاثیر معناداری بر افزایش تاب‌آوری، کیفیت زندگی و امید به زندگی زنان با سابقه تن‏فروشی داشته¬ است(05/0>P). بر اساس یافته‌های حاضر می‏توان نتیجه گرفت که معنادرمانی گروهی، تاب‌آوری، کیفیت زندگی و امید به زندگی زنان با سابقه تن‏فروشی را افزایش می¬دهد، از این‌رو این درمان می¬تواند در بهبود مشکلات شخصیتی، شناختی و هیجانی زنان با سابقه تن‏فروشی به کار گرفته شود.