مدل¬یابی معادلات ساختاری نقش میانجی رفتارهای خودمراقبتی در رابطه بین ذهن¬آگاهی و شفقت به خود با پریشانی روانشناختی بیماران دیالیزی

Abstract

هدف از پژوهش حاضر بررسی مدل¬یابی معادلات ساختاری نقش میانجی رفتارهای خودمراقبتی در رابطه بین ذهن¬آگاهی و شفقت به خود با پریشانی روانشناختی بیماران دیالیزی بود. روش این مطالعه توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش بیماران دیالیزی شهر کاشان از فروردین تا مرداد سال 1403 بودند. حجم نمونه بر اساس مدل کلاین(2023) و با روش نمونه‏گیری هدفمند 300 نفر انتخاب شد. ابزار گردآوری داده¬¬های پژوهش شامل مقیاس پریشانی روانشناختی کسلر(K-10) کسلر و همکاران(2003)، سیاهه ذهن¬آگاهی فرایبورگ(FMI) والش و همکاران(2006)، فرم کوتاه مقیاس شفقت به خود(SF-SCS) رائس و همکاران(2011) و مقیاس تجربه توان خودمراقبتی(ESCAS) کئرنی و فلیسچر(1979) بود. داده‌ها با استفاده از همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری تحلیل شد. نرم افزار تحلیل داده¬ها برنامه SPSS و AMOS نسخه 28 بود. یافته‏های پژوهش نشان داد که اثرات مستقیم ذهن¬آگاهی(62/0- =β و 001/0=sig) و شفقت به خود(53/0- =β و 001/0=sig) بر پریشانی روانشناختی معنادار بود. همچنین نتایج نشان داد که رفتارهای خودمراقبتی در رابطه بین ذهن¬آگاهی(50/0- =β و 001/0=sig) و شفقت به خود(47/0- =β و 002/0=sig) با پریشانی روانشناختی نقش میانجی و معنادار دارد. مدل نهایی پژوهش از برازش مطلوبی برخوردار بود (05/0=RMSEA و 05/0>p). با توجه به یافته‏های این پژوهش و اهمیت نقش ذهن‏آگاهی و شفقت به خود در پریشانی روانشناختی بیماران دیالیزی استفاده از آموزش ذهن¬آگاهی و درمان مبتنی بر شفقت به خود برای بهبود پریشانی روانشناختی در این بیماران پیشنهاد می¬شود.