مدل ساختاری شادکامی بر اساس ذهن‌آگاهی با نقش میانجی‌ هوش هیجانی، شفقت به خود و تاب‌آوری

Abstract

هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش میانجی هوش هیجانی، شفقت به خود و تاب‌آوری در رابطۀ بین ذهن‌آگاهی و شادکامی بود. روش پژوهش توصیفی-همبستگی، از نوع مدل‌سازی معادلات ساختاری بود. جامعۀ آماری این پژوهش شامل کلیۀ دانشجویان کارشناسی دانشگاه اصفهان در سال تحصیلی 1401-1400 بود. ۳۷۳ نفر با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب شدند. جهت گردآوری اطلاعات، از فرم کوتاه پرسش‌نامه شادکامی آکسفورد (OHQ-SF)، فرم کوتاه سیاهه ذهن‌آگاهی فرایبورگ (FMI-SF)، پرسش‌نامه هوش هیجانی برادبری و گریوز، فرم کوتاه مقیاس شفقت به خود (SCS-SF) و فرم کوتاه مقیاس تاب‌آوری کانر-دیویدسون (CDRS-SF) استفاده شد. برای تحلیل داده‌ها، از روش ضریب همبستگی پیرسون و مدل‌سازی معادلات ساختاری استفاده شد. یافته‌ها نشان داد که اثر مستقیم ذهن‌آگاهی بر شادکامی، هوش هیجانی و شفقت به خود، همچنین، اثرات مستقیم هوش هیجانی و شفقت به خود بر تاب‌آوری و شادکامی معنادار است. به علاوه، هوش هیجانی، شفقت به خود و تاب‌آوری، رابطۀ بین ذهن‌آگاهی و شادکامی را میانجی‌گری می‌کنند و اثر مسیر غیرمستقیم ذهن‌آگاهی بر شادکامی معنادار است به این صورت که ذهن‌آگاهی با افزایش هوش هیجانی و شفقت به خود منجر به افزایش تاب‌آوری می‌شود و با افزایش تاب‌آوری، شادکامی افزایش می‌یابد. این یافته‌ها دارای تلویحات کاربردی مهم برای مداخله‌های آموزشی-مشاوره‌ای جهت بهبود شادکامی است.