تحلیل گفتمان در سروده‌های بائیه «مصعب‌العبدی» وهائیه «ابوفراس‌ الحمدانی» باتکیه بر نظریه کنش‌گفتار

Abstract

یکی از اغراض مهم شعر شیعی، مدح است که شاعر آن را در دورههای مختلف با توجه به وجود الگوی یکسان مدحیات کلاسیک شعر شیعی که شامل مقدمه غزلی، ذم معاندان، بیان حقانیت امامت و سرانجام عرض ارادت به ساحت امام (ع) می شود به مخاطب سروده ها ارائه داده است . آنچه بایسته توجه است نوع و نحوه پردازش مواضع یکسان در این دست از اشعار میباشد که بررسی آن در گفتمان شعر آیینی ضروری است. در مقاله حاضر با روش توصیفی-تحلیلی ابیاتی از دو شاعر شیعی (مصعبعبدی و ابوفراس حمدانی ) انتخاب و بر اساس طبقه بندی پاره گفتارها مبتنی به تحلیل آنها پرداخته شده است. از ویژگیهای بارز « جان سرل » بر نظریه کنشگفتارهای مصعب می توان به جزءنگری و انعکاس انگیزه ها و احساسات متفاوت اشاره کرد و در مقابل، گفتمان ابو فراس دارای صراحت بیان و یکپارچگی بیشتری است.