اثربخشی ادبیات درمانی بر بهبود روان‌رنجوریِ کودکان مبتلابه سرطان (مطالعۀ موردی: کودکان دارای بیماری سرطان شهر کاشان)

Abstract

هدف این پژوهش بررسی تأثیر ادبیات‌درمانی بر کاهش علائم رنجوری و بهبود وضعیت روانی کودکان مبتلابه سرطان است. ادبیات درمانی به‌عنوان یک روش روان‌درمانی مبتنی‌بر استفاده از داستان‌ها، شعرها، و متون ادبی، با هدف انتقال غیرمستقیم احساسات و مفاهیم به مخاطب، مورد استفاده قرار می‌گیرد. این پژوهش به ارائۀ یک الگوی کارآمد برای اجرای قصه و شعردرمانی به‌منظور بهبود اختلالات روان‌رنجوری و مقایسۀ تأثیر امید، اضطراب، و بروز احساسات در کاهش رفتارهای روان‌رنجوری در کودکان مبتلابه سرطان می‌پردازد. این پژوهش ازنظر هدف کاربردی و در دستۀ تحقیقات نیمه‌آزمایشی با استفاده از پیش‌آزمون و پس‌آزمون در گروه‌های مداخله و کنترل قرار می‌گیرد. نمونه‌گیری با استفاده از مصاحبه با پزشکان، متخصصان، روان‌شناسان و پزشکان اجتماعی انجام شده است. جامعۀ آماری پژوهش شامل کودکان مبتلابه سرطان در شهر کاشان در سال ۱۴۰۰ با سنین ۲ تا ۱۵ سال است. داده‌ها ازطریق سه پرسش‌نامه: امیدواری کودکان، تست اضطراب کودکان اسپنس (SCAS) و پرسش‌نامۀ ارزیابی وضعیت بیماری توسط پزشک جمع‌آوری شده است. در این پژوهش، کودکان طی دو ماه و در دو مرحلۀ ادبیات‌درمانی مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که شرکت‌کنندگان در جلسات ادبیات درمانی، امید ازدست‌رفتۀ خود را بازیافته و با انگیزۀ بیشتری به درمان خود ادامه داده‌اند. علاوه‌بر این، وضعیت درمانی و نحوۀ پاسخ‌دهی کودکان به روش‌های درمانی بهبود قابل‌ توجهی یافته است.