تأثیر مینوی و جادویی نام و کلام در یهودیت

Abstract

تفکر جادویی همراه با تفکر جانپنداری (آنیمیـزم) اندیشـه ای فراگیـر در میـان تمـام جامعه های آغازین بوده است و احتمالاً بشر از سپیده دم تاریخ با جادو آشـنایی داشـته است. انسان اولیه می پنداشت نامها بخشی از هویت و وجود اوست و همیشه سـعی بـر پنهان ساختن آن داشت. در واقع، همان طور که فریزر میگوید او «پیوند ذاتی و واقعی» بین نام و خودش را باور داشت. در این پژوهش به تـأثیر تکـوینی، مینـوی و جـادویی کلمه ای خاص و نه معادلهـا و مفهـوم هـای آن در 39 کتـاب عهـد عتیـق پرداختـه میشود که منعکس کنندۀ آیین ها و باورهای قوم عبرانـی در بـازۀ زمـانی 1200 سـال پیش از میلاد مسیح است. بنا بر مستندات مکرر کتاب مقدس، «کلمه» وظیفۀ اساسـی را در آفرینش، نـابودی و تـداوم هسـتی بـر عهـده دارد. کلمـه در یهودیـت موجـودی متشخص است که یهوه به واسطۀ آن جهان را آفرید. بـر زبـان آوردن نـام یهـوه جنبـۀ تابویی دارد. خود یهوه آنچه را میخواست، «میگفت» و آن چیز آفریده میشد. خداوند به واسطۀ کلامش فرمان میدهد. کلمه از سوی انسان نیز اگر با الفـاظ عبـری و دیگـر شرایط دقیق آن گفته شود، میتواند بر ارادۀ متعال مؤثر واقع شود و گویندۀ کلمـات را به خواسته اش برساند.