اثر ورزش بر بافت چربی بژ

Abstract

بافت چربی از تنظیم کننده های متابولیسم است و چاقی به ویژه افزایش بافت چربی سفید به ایجاد بیماری های متابولیک منجر می شود. از طرفی بافت چربی بژ فواید فراوانی در تنظیم متابولیسم و عملکردهای فیزیولوژیک دارد. پژوهش ها نشان داده اند برخی محرک ها ازجمله فعالیت ورزشی به بژشدن بافت چربی زیرپوستی منجر می شوند؛ درنتیجه این سلول های چربی دارای اثر گرمازایی و بسیاری از ویژگی های بافت چربی قهوه ای می شوند. فعال شدن گیرنده های -β 3آدرنرژیک در بافت چربی قهوه ای که در اثر تمرینات ورزشی رخ می دهد، به فعالشدن UCP1 منجر می شود و از مؤثرترین روش های مبارزه با افزایش وزن به شمار می رود. از آنجاکه ورزش مداخله ای ارزان قیمت و بدون عوارض جانبی در سبک زندگی است و مزایای استفاده از تمرین بدنی به منظور بهبود و درمان غیردارویی بیماری های متابولیک ازجمله چاقی به خوبی نشان داده شده است، بررسی سازوکارهای مولکولی اثرات مثبت انواع تمرین ضروری به نظر می رسد. از جملة این سازوکارهای مولکولی، افزایش ترموژنز به سبب انجام دادن تمرینات ورزشی است که می تواند در اثر رهاسازی انواع سایتوکاین ها باشد. در اثر فعالیت بدنی UCP1 افزایش می یابد که به واسطه آن روند بژشدن در انبارهای چربی سفید زیرپوستی رخ می دهد. افزایش سایتوکاین های مختلف و ژن های مهم درگیر در این روند که با انواع تمرینات در سطوح مختلف رخ می دهد، نویدبخش این است که تمرینات ورزشی را می توان ازجمله راهکارهای احتمالی مبارزه با چاقی و سندرم متابولیک برشمرد. در مقالة حاضر تغییر پذیری بافت چربی و سازوکارهای این تغییر در اثر انواع تمرین ورزشی بررسی می شود.