اثر تمرین هوازی بر عملکرد سیستم رنین-آنژیوتانسین موضعی و بهبود مقاومت به انسولین در عضله دوقلو موش‌های دیابتی نوع دو

Abstract

هدف: هدف مطالعه­ی حاضر بررسی اثر تمرین هوازی بر عملکرد سیستم رنین-آنژیوتانسین موضعی و بهبود مقاومت به انسولین در عضله دوقلو موش­های دیابتی نوع دو بود. روش­ها: تعداد 18 سر موش نر C57BL/6 به دو گروه تقسیم شدند: 1. موش­های تغذیه شده با رژیم غذایی استاندارد به مدت 12 هفته (گروه کنترل)، 2. موش­های تغذیه شده با رژیم غذایی پرچرب به مدت 12 هفته همراه با تزریق استرپتوزوتوسین (گروه دیابت). موش­های دیابتی به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: 1. گروه دیابت-بی تحرک، 2. گروه دیابت-تمرین. موش­های تمرینی به مدت هشت هفته و پنج روز در هفته با سرعت متوسط 19 متر بر دقیقه و مدت 45 دقیقه بر روی نوارگردان تمرین کردند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، موش­ها قربانی شدند. عضله دو قلو استخراج و برای اندازه­گیری بیان ژن­های آنژیوتانسین 2، گیرنده Mass، گیرنده At1 و انتقال دهنده گلوکز 4 (Glut4) در فریز 80- درجه سانتیگراد نگهداری شد. یافته­ها: نتایج نشان داد بیان ژن گیرنده Mass و Glut4 در موش­های دیابت-تمرین به طور معناداری از گروه دیابت-بی­تحرک بیشتر بود. همچنین، بیان ژن آنژیوتانسین 2، شاخص مقاومت به انسولین و گلوکز خون ناشتا در عضله موش­های دیابت-تمرین در مقایسه با موش­های دیابت-بی­تحرک به­طور معناداری کمتر بود. نتیجه­گیری: یافته­های مطالعه حاضر نقش مهم تمرین ورزشی در بهبود سیستم رنین-آنژیوتانسین موضعی در عضله اسکلتی را نشان می دهد. هشت هفته تمرین هوازی از طریق کاهش بیان آنژیوتانسین 2، گیرنده At1 و افزایش سطوح گیرنده Mass، می­تواند سبب کاهش مقاومت به انسولین عضلانی و بهبود بیماری دیابت نوع دو می­شود.