اثر تمرین هوازی بر عملکرد سیستم رنین-آنژیوتانسین موضعی و مسیر گلوکونئوژنز در بافت کبد موش‌های دیابتی نوع دو

Abstract

سابقه و هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین هوازی بر عملکرد سیستم رنین-آنژیوتانسین موضعی و مسیر گلوکونئوژنز در بافت کبد موش­های دیابتی نوع دو بود. مواد و روش­ها: موش­ها به مدت 8 هفته از رژیم غذایی پرچرب استفاده کردند، سپس با استفاده از تزریق استرپتوزتوسین و رژیم غذایی پرچرب به مدت 4 هفته، به دیابت نوع دو مبتلا شدند. پس از القای دیابت نوع دو، موش­ها به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: 1.گروه دیابت-بی­تمرین، 2. گروه دیابت-تمرین. موش­های گروه تمرین، 5 روز/هفته، 45 دقیقه/جلسه به مدت هشت هفته بر روی تردمیل با سرعت متوسط 20 بر در دقیقه تمرین کردند. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، موش­ها بیهوش و قربانی شدند. به منظور اندازه­گیری میزان گلوکز خون، خون­گیری از موش­ها انجام شد و بافت کبد برای بررسی بیان ژن­های آنژیوتانسین II، فسفوانول پیروات کربوکسی کیناز (Pepck)، گیرنده At1 وگیرندهMass ، استخراج و در نیتروژن مایع فریزر شد. نتایج: نتایج نشان داد که مصرف رژیم غذایی پرچرب و تزریق استرپتوزتوسین، سبب افزایش گلوکز خون موش­ها شد (001/0>P). همچنین نتایج آزمون آنالیز واریانس یک طرفه نشان داد که هشت هفته تمرین هوازی سبب کاهش معناداری در بیان ژن آنژیوتانسین II، Pepck، گیرنده At1 و میزان گلوکز خون در موش­های دیابت-تمرین نسبت به گروه دیابت-بی­تمرین شد. همچنین تمرین هوازی منجر به افزایش معنادار در میزان بیان گیرنده Mass در موش­های دیابت-تمرین نسبت به گروه دیابت-بی تمرین شد. نتیجه ­گیری: طبق نتایج به دست آمده از این پژوهش به نظر می­رسد که هشت هفته تمرین هوازی احتمالا از طریق کاهش ژن آنژیوتانسین II، بیان گیرنده At1، مهار گلوکونئوژنز کبدی و افزایش فعالیت گیرنده Mass، می­تواند سبب بهبود حساسیت به انسولین و بیماری دیابت نوع دو شود.