بررسی تفاوت معنایی جملات اسمیه و فعلیه در ترجمه های قرآنی

چکیده مقاله

آیات قرآن کریم دارای ظرایف ادبی و بلاغی است که وجود این ظرایف بلاغی سبب فهم و درک رموز اعجاز قرآن می‌باشد. یکی از این ظرایف بلاغی وجود جملات اسمیه و فعلیه است که قرآن کریم به صورت دقیق‌ترین شکل این جملات را به کار برده است و از جهت دیگر انتقال دقیق مفاهیم و معانی این صحیفه‌ی آسمانی، دقت و آگاهی بالای مترجم را در این دقایق قرآنی می‌طلبد. مساله‌ای که در این مقاله مورد تأمل و بررسی است، به کار بردن جملات اسمیه (ثبوتیه) در زمانی که شرایط بر ثبات معنایی و دوام همیشگی دلالت دارد و به کار بردن جملات فعلیه (حدوثیه) در زمانی که شرایط بر حدوث و تجدد و لحظه‌ای بودن دلالت دارد، می‌باشد. با نظر به اهمیت این موضوع، نگارندگان در این تحقیق با استفاده از شیوه‌ی توصیفی-تحلیلی و با استناد به برخی از ترجمه‌های قرآن، تفاوت معنایی جملات اسمیه و فعلیه را مورد مداقه قرار می‌دهند تا به این وسیله بتوانند ظرایف و زیبایی‌های استفاده شده در معانی این جملات را به نمایش بگذارند. این پژوهش، بدین دریافت رسیده است که برگردان جملات فعلیه در ترجمه‌های فارسی معنای حدوث را با خود به همراه دارد اما برگردان جملات اسمیه در ترجمه‌های فارسی غالبا معنای ثبوت را نمی‌رساند و مورد غفلت مترجمان محترم قرار گرفته است.