استفاده از رویکرد اقلیمی معماری زمینه گرا در طراحی مدرسه هنر و معماری کاشان

Abstract

توجه به اقلیم زمینه و فاکتورهای اقلیمی در طراحی منجر به شکل گیری معماری پایدار می باشد. ساختمان عضو همخوان با اقلیم و اکولوژی، عنصری هماهنگ در زمینه خود و در نهایت در زمینه محیط زیست خواهد بود. لذا توجه به پایداری اقلیم در طراحی هر زمینه، می تواند حواس ذهنی معمار را در برخورد بهتر در جهت تأمین آسایش اقلیم و شناسایی پتانسیلهای موجود در معماری بومی بیانجامد. این پژوهش علاوه بر آن که زمینه گرایی اقلیمی را به عنوان یکی از اصول طراحی و معماری پایدار در حیطه پایداری محیطی معرفی می کند، با هدف استفاده حداکثر از پتانسیل های محیطی در جهت صرفه جویی انرژی و بالا بردن کیفیت آسایشی به طراحی مدرسه هنر و معماری در کاشان می پردازد و تلاش دارد با توجه به زمینه با ارزش محیطی و کالبدی موجود در شهر کاشان، آن را در قالب طرح بنای آموزشی به منصه ظهور برساند. این متن در نظر دارد با استفاده از روش توصیفی تحلیلی از مسیر کتابخانه ای و مدارک و اسناد موجود در این خصوص به نحوه ی - ارتباط طرح با زمینه بپردازد و کیفیت فضاهای معماری را ارتقاء دهیم. با بررسی های انجام شده در نهایت مشخص می شود که زمینه گرایی معماری همساز با اقلیم می تواند در جهت آسایش و استفاده از انرژی های پایدار یاریگر طراح باشد و سعی دارد احکام فضاهای معماری را با توجه به اقلیم منطقه استخراج نماید.