بوطیقای عشق اسطوره‌ای در شعر سهراب سپهری

Abstract

اندیشة سپهری اسطوره‌گراست؛ یعنی به آغاز هستی می‌اندیشد و آغاز هستی جایی است که اسطوره‌ها وجود دارند. براین‎پایه طبعاً نگاه سپهری به زن نیز نمیتواند بدون اثرپذیری از اندیشة اسطوره‌گرا باشد . وی برخلاف شاعران همعصرش که با زن جسمانی سر و کار دارند، اولاً زن را در صورت مثالی آن می‌بیند و لذا ممکن است با زنانی مانند مادر یا خواهرش مطابقت داشته باشد یا نباشد و ثانیا گاه که پای معشوق میان می‌آید، او را با کاربرد صفات شاعرانة انتزاعی در همان جایگاه اسطوره‌ای قرار می‌دهد و همزمان بیانگر حسهای متضاد نشاط و حزن است . مقالة حاضر به بررسی ویژگیهای زن-معشوق اسطورهای در شعر سپهری ضمن چهار دفتر پایانی هشت کتاب پرداخته است. روش این مقاله، تحلیل محتوای مفهومی با شیوة کمی از نوع آشکار و پنهان و استقرایی بوده است و اطلاعات به صورت مقوله‌بندی شده‌اند. سرانجام نتیجه‌گیری کرده‌ایم که زن-معشوق در شعر سپهری، یک شخص خاص نیست، بلکه لازمان و لامکان است؛ زنی محض که اساساً موضوع عشق مادی قرار نمی‌گیرد.