اثرسنجی غذاهای بومی بر توسعه گردشگری خوراک در رستوران‌های سنتی شهر تهران

Abstract

امروزه غذا و خوراک در صنعت گردشگری جایگاه ویژه‌ای دارد و یکی از انگیزه‌های اصلی سفر است. لذا اغلب رستوران‌ها، هتل‌ها و اقامتگاه‌ها به ترویج فرهنگ غذایی خود می‌پردازند. علاوه‌براین ایران نیز با تعدد انواع غذا، نوشیدنی و نان جزء یکی از مکاتب اصلی خوراک محسوب می‌شود. بنابراین ضرورت پرداختن به گردشگری خوراک، اهمیت بسیار بالایی در توسعه گردشگری دارد. هدف از این پژوهش اثرسنجی غذاهای بومی بر توسعه گردشگری خوراک در رستوران‌های سنتی شهر تهران است که از لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ ماهیت توصیفی-تحلیلی است. بدین منظور ابزار پرسشنامه محقق ساخته با چهار شاخص توزیع مکانی رستوران‌ها، فضای داخلی، غذای بومی و جذابیت انگیزشی گردشگری که روایی آن از طریق صوری و پایایی آن با آلفا کرونباخ ۸۵۹/0 تاییدشد، مورد بهره‌گیری قرارگرفت. پرسشنامه با نمونه‌گیری تصادفی توسط ۳۵۰ گردشگر و ۲۵۰ مدیر رستوران سنتی در سال ۱۴۰۰ تکمیل گردید. تحلیل داده‌ها نیز ازطریق آزمون‌های Tتک نمونه‌ای، LSD و مدل‌سازی معادلات ساختاری انجام شد. نتایج نشان داد که در شاخص توزیع مکانی، عامل نزدیکی رستوران‌های سنتی به جاذبه‌های تاریخی با بارعاملی 56/0 و رعایت توزیع مکانی رستوران‌ها با بارعاملی ۳/۰، به‌ترتیب بیشترین و کمترین اثرگذاری را دارند. از نظر شاخص غذای بومی، متغیر جذابیت غذا با بارعاملی 67/0 بیشترین و استفاده از غذاهای بومی شهر تهران در رستوران‌ با بارعاملی ۱۸/۰ کمترین اثر را دارند. از نظر شاخص فضای داخلی، القای حس آرامش با بارعاملی 57/0 بیشترین و شناخت گردشگران از غذاهای بومی با بارعاملی ۱۰/۰ کمترین تاثیر را دارد. از نظر شاخص جذابیت انگیزشی گردشگری، تنوع در تهیه و سرو غذاهای بومی با بارعاملی 67/0 بیشترین تاثیر و به اشتراک گذاشتن تجربه سرو غذای محلی با دیگران با بارعاملی ۴۴/۰ از اهمیت کمتری برخوردارند. در نتیجه می‌توان بیان نمود که وجود غذاهای بومی در رستوران‌های سنتی شهر تهران در جهت رونق صنعت گردشگری خورک بسیار موثر است.