نویسندگان | بتول لطفی-عباس اکبری-محسن جاوری |
---|---|
نشریه | نگره |
نوع مقاله | Full Paper |
تاریخ انتشار | ۲۰۱۵-۱۰-۰۱ |
رتبه نشریه | علمی - پژوهشی |
نوع نشریه | چاپی |
کشور محل چاپ | ایران |
نمایه نشریه | ISC |
چکیده مقاله
ایران و چین ب هعنوان دو تمدن بزرگ و کهن، یکی درشرق آسیا ودیگری در غرب آسیا، همواره در طول تاریخ روابطی دیرینه و گسترده داشت هاند. این دو کشور در قبل از اسلام در ایران تنها از طریق جاده زمینی و مشهور ابریشم و بعد از اسلام از راه دریایی با یکدیگر در ارتباط بودند، که این روابط در سه زمینه مهم تجارت، مذهب و روابط سیاسی قابل بررسی هستند. این ارتباطات و رف توآم دهای تجاری بین دو کشور در طول تاریخ تأثیرات فراوانی بر هنرهای آ نها داشته است. بررسی این تعاملات اغلب منجر به بازگویی تأثیر هنر چین بر ایران بوده و در این میان تأثیرات هنر ایران بر چین چندان بیان نگردیده و حتی نادیده گرفته شده است. این تأثیرگذاری هم در قبل از اسلام و هم در بعد از اسلام در ایران قابل مشاهده است؛ اما باید گفت که این تأثیرگذاری در بعد از اسلام بیشتر بوده و مدارک و آثار بیشتری هم از این دوره باقی مانده است. در این نوشتار م یکوشیم که با روشی تاریخی- تحلیلی و با مطالعه منابع تاریخی کهن و نیز مشاهده آثار هنری باق یمانده از دو تمدن ایران و چین به بررسی چگونگی تأثیر هنر ایران بر هنر چین بپردازیم. با توجه به نتایج م یتوان گفت که هنر ایران نیز بر هنر چین ب هخصوص سفالگری آن در دور ههای مختلف تاریخی تأثیر داشته است. با بررسی ظروف سفالی چین م یتوان نشان ههایی از تأثیر هنر ایران را در سه مشخصه شکل ظروف، تکنیک لعاب کاری و نقوش روی آ نها مشاهده کرد.