اثر تمرین هوازی بر بیان lncRNA های مرتبط با گلوکز ۶ فسفاتاز (G۶P) و گلوکوکیناز (GCK) درکبد موش های چاق دیابتی نوع ۲

چکیده مقاله

هدف: هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر تمرین هوازی بر بیان lncRNAهای مرتبط با گلوکز 6 فسفاتاز (G6P) و گلوکوکیناز (GCK) درموش های دیابتی بود. روش کار: هجده سر موش C57BL/6با وزن 12-18گرم و سن 6-4 هفته به دو گروه تقسیم شدند: 1. موشهای تغذیه شده با رژیم غذایی پرچرب، 2. موشهای تغذیه شده با رژیم غذایی استاندارد . حیوانات به مدت 16هفته تحت تیمار رژیم غذایی قرار گرفتند. پس از تایید القای دیابت توسط تستهای تحمل گلوکز و تحمل انسولین، گروه تغذیه شده با HFDبه دو گروه تقسیم شدند: A. رژیم غذایی پرچرب-تمرین، B. رژیم غذایی پرچرب-بی تحرک. موشهای گروه تمرینی به مدت 8هفته، 5جلسه در هفته با سرعت متوسط 22متر بر دقیقه و به مدت 50دقیقه، تحت تمرین بر روی تردمیل قرار گرفتند. 24ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و پس از 12ساعت ناشتایی، موشها قربانی و بافت کبد جداسازی شد. براساس نتایج بیوانفورماتیک، lncRNA MEG3 مرتبط با G6Pو lncRNA lncLGRمرتبط با GCKانتخاب شدند. از آزمون ANOVAاستفاده شد. یافته ها: سطوح G6Pو MEG3در موشهای HFDبالا و در موشهای تمرین کرده نسبت به موش- های تمرین نکرده به طور معناداری کمتر بود. همچنین بیان GCKو lncLGRدر موشهای دیابتی تمرین نکرده کمتر بود، اما به دنبال تمرین بدنی افزایش یافت. نتیجه گیری: احتمالا تمرین هوازی با کاهش بیان ،MEG3بیان G6Pدر کبد را تنظیم میکند و در نتیجه گلوکونئوژنز و تولید گلوکز کبدی کاهش پیدا میکند و مقاومت به انسولین در موشهای دیابتی بهبود مییابد. همچنین به دنبال تمرین بدنی و افزایش بیان ،lncLGRبیان GCKکبدی نیز بالا می- رود. در این وضعیت گلوکز خون به گلیکوژن در کبد ذخیره میشود و در نتیجه هایپرگلایسمی کاهش مییابد