تاثیر تمرین تناوبی با شدت بالا و تمرین تداومی با شدت متوسط بر عوامل کاردیومتابولیک در بیماران دیابتی نوع دو: یک مرور نظام مند و فراتحیل

چکیده مقاله

سابقه و هدف: تمرینات ورزشی یکی از مداخلات سبک زندگی برای مدیریت دیابت نوع دو است. اما اثرات تمرین تناوبی شدید و تداومی با شدت متوسط بر عوامل کاردیومتابولیک در بیماری دیابت نوع دو به درستی مشخص نشده است. لذا هدف مطالعه حاضر، مقایسه اثر تمرینات تناوبی با شدت بالا و تداومی با شدت متوسط بر عوامل کاردیومتابولیک در دیابت نوع دو بود. مواد و روش­ها: جستجوی سیستماتیک مقالات انگلیسی و فارسی منتشر شده از پایگاه‌های اطلاعاتیPubMed ،Web of Science ،Scopus ، SID و Magiran تا آگوست سال 2023 انجام شد. جستجو با استفاده از کلمات کلیدی "high-intensity interval training"، "moderate-intensity continuous exercise"، "cardiometabolic factors" و "type 2 diabetes" انجام شد. فراتحلیل برای مقایسه‌ی اثر تمرینات تناوبی و تداومی بر عوامل کاردیومتابولیک در دیابت نوع دو انجام شد. تفاوت میانگین و فاصله اطمینان 95% (CI) با استفاده از مدل اثر تصادفی محاسبه شد. ناهمگونی با استفاده از آزمون I2 و سوگیری انتشار با تحلیل بصری فونل پلات و آزمون Egger بررسی شدند. نتایج: در مجموع 10 مطالعه شامل 11 مداخله ورزشی و 271 آزمودنی مبتلا به دیابت نوع دو فراتحلیل شدند. نتایج نشان داد که تمرینات تناوبی سبب تغییر کاهش معنی‌دار انسولین ناشتا ]001/0P=، ‌(25/1- الی 6/0-) 93/0-=[SMD، مقاومت به انسولین ]001/0P=، (03/1- الی 43/0-) 73/0-=‌[WMD‌، فشارخون سیستولی ]04/0P=‌، (29/6- الی 01/0-) mmHg 15/3-=‌[WMD، نسبت به تمرینات تداومی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو شد. اما تمرینات تناوبی سبب تغییر معنادار گلوکز ناشتا ]2/0P= ،(97/7- الی 14/2) mg/dL91/2-=[WMD، فشارخون دیاستولی ]5/0P=‌، (77/0- الی 56/1)mmHg 3/0=‌[WMD و حداکثر اکسیژن مصرفی ]05/0P=‌، (004/0- الی 99/0) 49/0= [SMDنسبت به تمرینات تداومی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو نشد. نتیجه‌گیری: در مجموع یافته‌های این مطالعه نشان داد که تمرینات تناوبی نسبت به تمرینات تداومی یک روش تمرینی مناسب با زمان کارآمد برای بهبود عوامل کاردیومتابولیک برای بیماران مبتلا به دیابت نوع دو محسوب می­شود.