تاثیر تمرین هوازی بر بیان ژن های PEPCK، LXRa، G۶PC۲ در کبد موش های چاق پیش دیابتی

چکیده مقاله

هدف مطالعه حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی بر بیان LXRa mRNA، PEPCK و G6PC2 در بافت کبد موش‌های چاق پیش دیابتی بود. تعداد 18 سر موش نر C57BL/6 به دو گروه تقسیم شدند: 1. موش‌های تغذیه شده با رژیم غذایی پرچرب (موش‌های پیش دیابتی) (تعداد=12)، 2. موش‌های تغذیه شده با رژیم غذایی استاندارد (موش‌های غیرچاق) (تعداد=6). تایید شرایط پیش دیابتی توسط تست تحمل گلوکز (GTT) انجام گرفت. سپس موش‌های پیش دیابت به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: رژیم غذایی پرچرب-تمرین (HFD-Exe)، رژیم غذایی پرچرب-بی تحرک (HFD-Sed). موش‌های گروه تمرینی به مدت 8 هفته و 5 روز در هفته، با سرعت متوسط 21 متر بر دقیقه و به مدت 45 دقیقه، تحت تمرین روی نوارگردان قرار گرفتند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، موش‌ها قربانی و خون از قلب موش‌ها گرفته شد. بافت کبد جدا و برای اندازه گیری سطح بیان LXRa و ABCA1 در دمای 70- درجه سانتی‌گراد نگهداری شد. نتایج نشان داد سطوحLXRa و ABCA1 کبدی در موش‌های تمرین کرده به طور معناداری بیشتر از موش-های تمرین نکرده است. بیان نسبی ژن‌های کلیدی در گلوکونئوژنز از جمله G6PC2 و PEPCK در کبد موش‌های تمرین کرده نسبت به موش‌های تمرین نکرده به طور معناداری کاهش پیدا کرد. همچنین تمرین هوازی موجب کاهش استئاتوز و آنزیم‌های کبدی در موش‌های پیش دیابتی شد. به دنبال تمرین بدنی، بیان ژن LXRa و ABCA1 در کبد موش‌ها افزایش پیدا کرده و موش‌ها را از چاقی القا شده توسط HFD محافظت می‌کند و خطر بیماری کبد چرب را کاهش می‌دهد.