سبک شناسی سروده الخروج عبدالصبور

چکیده مقاله

«صلاح عبدالصبور» (1931-1981) از جمله شاعران چیره‌دست معاصر عربی است که شعرش آمیزه‌ای از گونه‌های مختلف میراث ادبی، تاریخی، دینی، اسطوری و فولکلوریک می‌باشد. در همان حال که شاعر، شعرش را بر سازه‌های متون کهن بنا می‌نماید، تمرکز ویژه‌ای نیز بر زبان و بافت کلامش دارد و می‌کوشد دو سویۀ مفهوم و ساختار متن خود را زیرکانه به مخاطب ارائه دهد و با عاطفه‌ای خاص و نگاهی ژرف از رنج‌های خود و انسان معاصر بگوید؛ لذا از آنجایی که فضا و مفاهیم در سرودۀ وی تکراری نیست، شعرش خوانشی می‌طلبد وسواس‌گونه و باریک‌بینانه. یکی از سروده‌های مهم عبدالصبور که قابلیت تفسیرپذیری و برداشت‌های متعدد را دارست سروده «الخروجِ» اوست که از مهم‌ترین شاخصه‌های سبک‌شناختی آن، کاربست شگردهای بیانی‌ای همچون بینامتنی، آشنایی‌زدایی، نقاب، متناقض‌نما، فلش‌بک و... می‌باشد. ما در این جستار برآنیم تا با توجه به سه سطح زبانی، ادبی و فکری به بررسی سبک‌شناسانه این سروده بپردازیم و با روش توصیفی- تحلیلی از رهگذر آن برخی از ویژگی‌های این اثر، تمایز شاعر در نوع تصاویر و زبان شعری، و همچنین نحوه القای مفاهیم مورد نظر به مخاطب را مورد واکاوی قرار دهیم.