نمادپردازی عرفانی در قصیده «بکائیه إلی حافظ الشیرازی» سروده¬ی عبدالوهاب البیاتی با نگاهی به تأثیر پذیری از حافظ

چکیده مقاله

گنجایش میراث عرفانی برای بیان حقایق بصورت رمزی و غیرمستقیم سبب شده است تا شاعران به سوی الهام گرفتن از این میراث سوق داده شوند. جستار پیشِ­رو بر آن است تا به بررسی این مهم در سروده­ی «بکائیه إلی حافظ الشیرازی» از «عبدالوهاب البیاتی» بپردازد و به تطبیق نمادهای عرفانی بکار رفته در آن با نمادهای شعر عرفانی حافظ اهتمام ورزد. نگارندگان، این پژوهش را با تکیه بر اصول مکتب فرانسوی ادبیات تطبیقی و با شیوه­ی توصیفی – تحلیلی انجام داده و به این نتیجه دست یافته­اند که بیاتی برخی از نمادهای عرفانی شعر حافظ مانند قدح، خمر، غزال، قفس، میکده و . . . برای بیان مقاصد خود بهره برده است.  هر دو شاعر طبیعت را فضائی مناسب برای تأمّل و اندیشه در ذات باری تعالی یافته و رمزهای خود را از میان عناصر آن برگزیده­اند؛ به دیگر بیان، بیاتی و حافظ این نمادها را نه در معنای حقیقی که در معنای مجازی و استعاری بکار بسته­اند.