نویسندگان | محسن سیفی-مهوش حسن پور |
---|---|
نشریه | فصلنامه ادبیات عرفانی و اسطوره شناختی |
ارائه به نام دانشگاه | دانشگاه کاشان |
نوع مقاله | Full Paper |
تاریخ انتشار | ۱۳۹۶ |
رتبه نشریه | علمی - پژوهشی |
نوع نشریه | چاپی |
کشور محل چاپ | ایران |
چکیده مقاله
گنجایش میراث عرفانی برای بیان حقایق بصورت رمزی و غیرمستقیم سبب شده است تا شاعران به سوی الهام گرفتن از این میراث سوق داده شوند. جستار پیشِرو بر آن است تا به بررسی این مهم در سرودهی «بکائیه إلی حافظ الشیرازی» از «عبدالوهاب البیاتی» بپردازد و به تطبیق نمادهای عرفانی بکار رفته در آن با نمادهای شعر عرفانی حافظ اهتمام ورزد. نگارندگان، این پژوهش را با تکیه بر اصول مکتب فرانسوی ادبیات تطبیقی و با شیوهی توصیفی – تحلیلی انجام داده و به این نتیجه دست یافتهاند که بیاتی برخی از نمادهای عرفانی شعر حافظ مانند قدح، خمر، غزال، قفس، میکده و . . . برای بیان مقاصد خود بهره برده است. هر دو شاعر طبیعت را فضائی مناسب برای تأمّل و اندیشه در ذات باری تعالی یافته و رمزهای خود را از میان عناصر آن برگزیدهاند؛ به دیگر بیان، بیاتی و حافظ این نمادها را نه در معنای حقیقی که در معنای مجازی و استعاری بکار بستهاند.
tags: بکائیه إلی حافظ الشیرازی، عبدالوهاب البیاتی، عرفان، رمز.