نقش میانجی رفتار شهروندی سازمانی در تاثیر سبک مربیگری ادراک شده بر کاهش انحرافات کاری محیط کار

Abstract

مقدمه: سبک مربیگری نوعی رابطه حمایتی و تشویقی در سازمان ها محسوب می شود و در بستر تعاملات و روابط نزدیک شکل می گیرد و می تواند بر رفتار شهروندی سازمانی تاثیر گذار باشد. رفتارهای شهروندی سازمانی نیز از طریق تاثیرگذاری بر عوامل درونی سازمان موجب افزایش عملکرد، تعهد و رضایت شغلی و کاهش رفتارها و نگرش های مخرب سازمانی می شود. بر همین اساس، هدف پژوهش، بررسی نقش میانجی رفتار شهروندی سازمانی در تاثیر سبک مربیگری ادراک شده بر کاهش انحرافات کاری محیط کار بود. روش: نوع پژوهش، توصیفی-همبستگی و جامعه آماری شامل معلمان شهر کاشان به تعداد 3237 نفر بود که با استفاده از فرمول کوکران و به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای 315 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گرداوری داده ها سه پرسشنامه مربیگری مک لین و همکاران (2005)، رفتار انحرافی بنت و رابینسون (2000) و رفتار شهروندی سازمانی اورگان و کانوسکی (1989) بود. جهت تایید اعتبار و روایی پرسشنامه ها، از روایی صوری و سازه استفاده شد. پایایی پرسشنامه ها از طریق ضریب آلفای کرونباخ برای مربیگری 75/0، رفتار شهروندی سازمانی 90/0 و رفتار انحرافی 86/0 بدست آمد. تحلیل داده های پژوهش با استفاده از نرم افزارهای آماری ایموس گرافیک و SPSS در دو سطح توصیفی و استنباطی انجام گردید. یافته ها: نتایج نشان داد میانگین متغیر سبک مربیگری و رفتار شهروندی سازمانی بالاتر از حد متوسط و رفتار انحرافی معلمان، کمتر از حد متوسط است. همچنین اثرات کل مربیگری بر رفتار انحرافی، منفی و معنادار، رفتار شهروندی بر رفتار انحرافی، منفی و معنادار و مربیگری بر رفتار شهروندی، مثبت و معنادار بود و نقش میانجی رفتار شهروندی در تاثیر مربیگری ادراک شده بر رفتار انحرافی، معنادار بوده و تایید شد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج می توان گفت وقتی با سبک رهبری مناسب، اعتماد و تعهد متقابل بین فرد و سازمان شکل گرفته و سازمان به دنبال رشد و توسعه شخصی و حرفه ای افراد است و افراد هم متقابلاً به دنبال تحقق اهداف سازمانی حتی با رفتارهای داوطلبانه هستند، در سازمان رفتارهای انحرافی کمتری دیده خواهد شد.