ارزیابی، تحلیل و بررسی کارآیی پروتکل های مسیریابی در شبکه های موردی با تحرک بالا بوسیله فرایند تحلیل سلسله مراتبی

چکیده مقاله

یک شبکه موردی سیار از طریق مجموعه ای از گره های موجود در یک مسیر پویا بدون نیاز به گره مرکزی برای هماهنگ کردن آنها، تشکیل می شود. در طراحی شبکه موردی سیار، چندین جنبه مورد توجه قرار می گیرد. از جمله اتصال پذیری، یعنی اینکه هر گره چه تعداد همسایه می تواند داشته باشد و این که آیا پیوند ها یک جهته می باشند یا دو جهته. مورد بعدی توپولوژی شبکه می باشد، یعنی اینکه همه گره ها در یک جهت حرکت خواهند کرد و توپولوژی ثابت خواهد ماند یا در جهت های مختلف حرکت خواهد کرد و توپولوژی را تغییر خواهد داد. انرژی نیز یکی دیگر از جنبه های مورد نظر در طراحی است چون گره های سیار از باتری استفاده می کنند و محدودیت زیادی در دستیابی به انرژی دارند. [1] مسیریابی یک موضوع و چالش اساسی در شبکه موردی سیار می باشد. مسیریابی بهینه و درخور می تواند موجب گسترش شبکه ها شود. چرا که مسیریابی بهینه طول عمر شبکه را بالا می برد و شبکه پایدارتر خواهد بود. در صورت استفاده از مسیریابی های غیر بهینه، انرژی گره ها تلف شده و گره ها از دست خواهند رفت. شبکه های موردی سیار تاسیسات زیر بنایی ثابتی ندارند . بنابراین یک پروتکل مسیریابی پویا، برای عمل کردن مناسب در مورد تغییر مکرر توپولوژی شبکه نیاز می باشد. در این جا خود گره، هم به عنوان سرویس گیرنده عمل می کند و هم سرویس دهنده، یعنی بسته ها را به گره های دیگر ارسال و یا از گره های دیگر دریافت می کند. پروتکل های زیادی وجود دارند که ت اکنون برای محیط های شبکه موردی سیار توسعه یافته اند و می توان آن ها را به روش های متفاوت دسته بندی کرد، که اکثر این تقسیم بندی ها بر اساس استراتژی مسیریابی و ساختار شبکه صورت می گیرد. یک معیار تقسیم بندی، رویکردهای مبتنی بر مکانیزم های ایجاد مسیر، نگهداری و به روزرسانی می باشد که خود به سه دسته کنشی، واکنشی و ترکیبی تقسیم می شوند. یک معیار تقسیم بندی دیگر، رویکردهای مبتنی بر سازمان منطقی، پیکربندی شبکه و استفاده از منابع خاص می باشد که به دو دسته مسیریابی یکنواخت و غیریکنواخت تقسیم می شود. [2] بعد از مطالعه یک مجموعه از آنها، ما در این مقاله چهار پروتکل AODV,DSR,OLSR,TORA را برای موقعیت های سناریوی شبکه داده شده بر اساس کارایی مرتبط با پروتکل های متفاوت بررسی می کنیم . برای ارزیابی کارآیی آنها از تحلیل مقایسه نتایج شبیه سازی شده با استفاده از شبیه ساز شبکه آپنت و در نهایت با فرایند تحلیل سلسله مراتبی (AHP) برای انتخاب پروتکل مسیریابی استفاده میکنیم