| نویسندگان | حسین حیدری,جواد روحانی رصاف,خدیجه کاردوست فینی |
|---|
| نشریه | انسان پژوهی دینی |
|---|
| شماره صفحات | ۲۷ |
|---|
| شماره مجلد | ۱۱ |
|---|
| نوع مقاله | Full Paper |
|---|
| تاریخ انتشار | 1393/03/09 |
|---|
| رتبه نشریه | علمی - پژوهشی |
|---|
| نوع نشریه | الکترونیکی |
|---|
| کشور محل چاپ | ایران |
|---|
| نمایه نشریه | ISC |
|---|
چکیده مقاله
آبراهام مزلو (1970- 1908م) را مبدع و رهبر معنوی مکتب روانشناسی انسانگرایانه بهشمار آوردهاند. هرچند بسیاری از پژوهندگان به بحث و بررسی آرای وی پرداختهاند، ولی درخصوص جایگاه معنویت، تجارب اوج و دین در اندیشههای این نظریهپرداز روانشناسی، پژوهش جداگانهای انجام نشده است؛ گویی اندیشههای وی دراینباره جدی گرفته نشده است.
در این مقاله نگارندگان میکوشند تا پس از نگاهی اجمالی به رویکردانسانگرایی، آرا و نظریههای روانشناسی آبراهام مزلو در مورددین و اندیشههای دینی و معنویت را گزارش کنند. هدف این پژوهش، شناساندن این آموزه مزلو است که معنوی بودن، جزئی از ذات انسان میباشد و انسان بهطور طبیعی، دینی است.
در نگاه مزلو معنویت همانند دیگر نیازهای طبیعی انسان (مانند نور خورشید، کلسیم و محبت) است که عدم ارضای آن به روانپریشیها، افسردگیها و بحران روانی میانجامد. براساس این نیاز، دین بهمعنای عام (معنویتگرایی) در طول تاریخ همواره محور اصلی فرهنگهای بشری بوده است. افزون بر آن، مزلو معتقد است در همه انسانها استعداد رسیدن به تجارب اوج وجود دارد و بنیانگذاران ادیان در مرتبه والایی از این تجربه بهرهمند بوده و آن را شکوفا کردهاند. ریشه و کارکرد اولیه ادیان نهادینه، انتقال احوال عرفانى این بزرگان به دیگران است.
