| نویسندگان | حسین حیدری,خدیجه کاردوست فینی |
|---|---|
| نشریه | پژوهشنامه عرفان |
| شماره صفحات | ۲۹ |
| شماره مجلد | ۵ |
| ضریب تاثیر (IF) | ثبت نشده |
| نوع مقاله | Full Paper |
| تاریخ انتشار | 1392/09/12 |
| رتبه نشریه | علمی - پژوهشی |
| نوع نشریه | الکترونیکی |
| کشور محل چاپ | ایران |
| نمایه نشریه | ISC |
چکیده مقاله
دیدگاههای آبراهام مزلو شباهتهای آشکاری با آرای عرفانی مولوی دارد و آنچه مزلو در فکر و فرهنگ غرب بهعنوان انسان خودشکوفا و خودشکوفایی میجوید میتوانست در مولوی و ادبیات او بیابد. در این نوشتار با روشی کتابخانهای و نگرشی کیفی، نگاهی بر دیدگاههای روانشناسانه مزلو انداخته میشود و پس از بیان دیدگاه مزلو در باب شکوفایی و خاستگاه خودشکوفایی هشت مورد از ویژگیها، حالات و رفتارهای منتهی به خودشکوفایی تبیین می گردد و در هریک از این موارد دیدگاههای مولوی نقل میشود.سخنان مزلو در این باب در بسیاری از موارد قرابت آشکاری با عارف ایرانی قرن هفتم دارد. اما این نکته اثبات میشود که مولوی، بیش از مزلو، عالم هستی را میفهمد و نیازهای انسان را حس می کند.