رابطه امید و شادکامی با خودکارآمدی تحصیلی دانش‌آموزان

Abstract

پژوهش حاضر با هدف رابطه امید و شادکامی با خودکارآمدی تحصیلی در دانش‌آموزان انجام شد. روش پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه دانش‌آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان کاشان در سال تحصیلی 95-1394 بود که با استفاده از روش نمونه گیری چند مرحله ای طبقه ای متناسب با جنسیت و بر اساس جدول کرجسی و مورگان (1970) تعداد 431 دانش آموز (187 پسر و 244 دختر) انتخاب شدند و به پرسشنامه‌های امید اسنایدر (1991)، شادی ذهنی لیبومیرسکی (1999) و خودکارآمدی تحصیلی مک ایلروی و بانتینگ (2001) پاسخ دادند. داده‌ها از طریق آزمون معناداری ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون به روش رود همزمان داده‌ها به وسیله نرم افزارSPSS-22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان دادکه هر دو متغیر امید و شادکامی با خودکارآمدی تحصیلی دانش‌آموزان رابطه مثبت معنادار داشته و می‌توانند آنرا پیش بینی ‌کنند. نتایج تلویحا به این معناست که توجه به امید و شادکامی برای موفقیت تحصیلی بیشتر و ارتقاء بهداشت در دانش‌آموزان می‌تواند از اهمیت بسیاری برخوردار باشد. از این رو، پیشنهاد می‌گردد تا در برنامه آموزشی مدارس تمهیدات لازم جهت افزایش امید و شادکامی دانش‌آموزان صورت گیرد.