رابطه اضطراب و افسردگی با کیفیت زندگی زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به بیمارستان سیدالشهدای اصفهان در سال ۱۳۹۵ :نقش تعدیل کننده تاب آوری

Abstract

زمینه و هدف: درحالی‌که دریافت تشخیص سرطان پستان می‌تواند منجر به پریشانی روانشناختی شده و کیفیت زندگی بیماران را کاهش دهد، به نظر می‌رسد تاب‌‌آوری می‌تواند به عنوان عاملی حفاظتی عمل کند. هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه اضطراب و افسردگی بیماران مبتلا به سرطان پستان با کیفیت زندگی آنان با توجه به نقش تعدیل‌کننده تاب‌آوری بود. مواد و روش‌ها: در این پژوهش توصیفی تعداد 92 بیمار زن مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به بیمارستان سیدالشهدای اصفهان با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسش‌نامه کیفیت زندگی بیماران سرطانی، پرسش‌نامه تاب‌آوری Kremen & Block و مقیاس اضطراب افسردگی بیمارستانی پاسخ دادند. داده‌ها با استفاده از شاخص‌های توصیفی و آزمون همبستگی Pearson و تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: میانگین اضطراب 46/3±81/10، افسردگی 04/4±56/8، تاب‌آوری 89/8±57/45 و کیفیت زندگی بیماران 46/18± 95/62 بود. نتایج نشان داد که بین کیفیت زندگی زنان مبتلا به سرطان پستان با افسردگی (001/0>p، 74/0-=r)، اضطراب (001/0>p، 60/0-=r) و تاب‌آوری (001/0>p، 45/0=r) رابطه معناداری وجود داشت و تاب‌آوری نقش تعدیل‌کننده در رابطه میان اضطراب و افسردگی با کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان پستان ایفا می‌کرد. نتیجه‌گیری: اضطراب و افسردگی، کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان پستان را کاهش می‌دهد اما تاب‌آوری می‌تواند این تأثیر را تعدیل نماید. بنابراین، به نظر می‌رسد در کنار درمان‌های پزشکی، اجرای مداخله‌های روانشناختی مناسب به منظور افزایش تاب‌آوری توسط روانشناس، پرستار و مددکار اجتماعی، بتواند در افزایش کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان پستان مؤثر باشد.