روضه خوانیِ دعاخوانان

دعا نوعی واگویه معصوم با خدای خود در مقام معاشقه و تمنا و عذر تقصیر است. این واگویه البته در مقام تعلیم برای پیروان در چگونگی سخن گفتن با خدا و آموزش اندیشه های دینی نیز هست.از این رو محدثان نوعا دعا را از اقسام حدیث دانسته¬اند.هر گونه اضافه یا به هم زدن این ترتیب در ادعیه در  واقع نوعی بی ادبی در سخن گفتن با خداوند است. خواندن مراثی که امروز در بین شیعیان و به خصوص در بین ایرانیان در اثنای دعا (و گاه در یک دعا به کرّات) مرسوم شده است هم خلاف سیره ائمه اطهار است و هم خروج از فضای دعا. اصولا دعا نوعی زمزمه درونی با خداوند است که حالت جمعی نیز به خود میگیرد ولی اینکه تلاش شود با کمک گرفتن از سایر امور مدعوین را به گریه و زاری بیاندازیم در سنت هیچ یک از معصومین گزارش نشده است.بدیهی است که توسل به آن انوار هدایت در پیدا کردن حالت تضرع امری بسیار پسندیده است که میتواند قبل یا بعد از دعا انجام گیرد.برای اطمینان بیشتر میتوانید جواب استفتا از مراجع تقلید را نیز در این خصوص ببینید. توصیه همه مراجع به خواندن دعا به همان ترتیبی است که نقل شده است.