'صبغه تحمیدیه در شعر وحشی بافقی'

چکیده مقاله

در جای جای شعر کمال¬الدین یا شمس¬الدین محمد بافقی که در عاشقانه¬سرایی و وقوع¬گویی و واسوخت¬گرایی شهرت بسیاری دارد، می¬توان جلوه عشق به حضرت اله و به تبع آن خاندان نبوت و امامت را بوضوح مشاهده کرد؛ به گونه¬ای که اظهار محبت وی نسبت به معبود در تمام اشعارش اعم از غزلیات، قصاید، رباعیات، قطعات و بویژه مثنوی¬های وی موج می¬زند و در هرگونه به شیوه¬ای تازه متجلی می¬شود، گاه در لباس تحمید و نیایش و گاه منقبت و مرثیت اولیای دین و گاه در پرده اظهار بیزاری از دشمنان خدا نمودار می¬شود؛ تا جایی که می توان گفت بسیاری از اشعار او بیشتر رنگ الهی نامه به خود گرفته و زیرمجموعه تحمیدیه¬سرایی است؛ از این رو نگارنده می¬کوشد در این مقاله به شیوه اسنادی و با تکیه بر متن دیوان شاعر رنگ الهی شعر وحشی را که بیشتر تحت الشعاع عاشقانه¬سرایی و وقوع¬گویی شاعر فراموش شده است، کشف نماید، تا شاید بتواند مفهوم «المجاز قنطره الحقیقه» را بهتر به اثبات برساند و مشخص کند وحشی بیش از عشق مجازی به عشق حقیقی حضرت حق و اولیای او توجه داشته است.