ارزیابی روند بیابان‏زایی بر اساس شاخص هدایت الکتریکی آب و مدل IMDPA، مطالعه موردی: حوضه آبخیز کاشان

چکیده مقاله

آب به عنوان مظهر حیات، مهم¬ترین نعمتی است که در طبیعت وجود دارد. با توجه به آنکه اهمیت این ماده در مناطق خشک و نیمه¬خشک بیش از سایر پهنه¬های اقلیمی می¬باشد، لذا باید تمهیداتی جهت مدیریت صحیح استفاده از این مایع حیاتی صورت گیرد تا بتوان از ایجاد شرایط بحرانی در این مناطق جلوگیری به عمل آورد. بیابان¬زایی بعد از دو چالش تغییر اقلیم و کمبود آب شیرین به عنوان سومین چالش زیست محیطی مهم جهانی در قرن 21 محسوب می¬گردد. در این پژوهش با استفاده از شاخص¬ هدایت الکتریکی (EC ) که نشان از کیفیت آب زیرزمینی می باشد، و همچنین از طریق مدل IMDPA به بررسی شدت بیابان¬زایی حوضه دشت کاشان در بازه زمانی 1975 تا 2010 پرداخته شده است. در این راستا امتیاز نهایی هر یک از پهنه¬ها براساس میانگین هندسی هر دو دوره محاسبه شد، و نهایتاً شدت بیابان¬زایی در هر یک از پهنه¬ها از نظر کیفیت آب زیرزمینی (EC) تعیین گردید. نتایج نشان می¬دهد که بیش از 99% از سطح اراضی حوضه کاشان در کلاس بیابان زایی خیلی شدید قرار دارند.