رابطه سازگاری اجتماعی با شادکامی در افراد نابینا و کم بینا

چکیده مقاله

این پژوهش با هدف بررسی نقش سازگاری اجتماعی با شادکامی در افراد نابینا انجام شد. این تحقیق از نوع توصیفی، با طرح همبستگی و از نظر هدف، کاربردی است. جامعه آماری تحقیق شامل کلیه افراد نابینا و نیمه نابینای شهرستان کاشان و آران و بیدگل در سال 5931 بود که از میان آنها نمونه ای به تعداد 64 نفر از مردان و زنان نابینا و کم بینا به صورت تصادفی و با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. و به سوالات مولفه سازگاری اجتماعی برگرفته از پرسشنامه سازگاری و با SPSS- اجتماعی بل ) 5341 ( و مقیاس رضایت از شادی لیبومرسکی ) 5333 ( پاسخ دادند. داده ها با کمک نرم افزار 22 استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون مورد تجریه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد مردان نابینا و کم بینا در مقایسه با زنان به طور معناداری نمرات بالاتری در هر دو متغیر سازگاری اجتماعی و شادی ذهنی داشتند. همچنین سازگاری اجتماعی به طور معناداری شادی ذهنی افراد نابینا و کم بینا را پیش بینی می کرد و 54 درصد واریانس شادی ذهنی این افراد بر اساس سازگاری اجتماعی آنان قابل تبیین است. بنابراین افراد نابینا و کم بینایی که از سازگاری اجتماعی بالاتری برخوردارند احساس خوشبختی و شادی بیشتری را تجربه می کنند. این نتایج تلویحا بدین معنا است که انجام برنامه های آموزشی و مداخلات روانشناسی مثبت به منظور ارتقای سازگاری اجتماعی می تواند به احساس شادی و خوشبختی بیشتر در نابینایان و کم بینایان کمک کند.