نقش برنامهریزی حملونقل شهری در کاهش ترافیک و آلودگیهای شهری)نمونه موردی: شهر اصفهان

چکیده مقاله

فرآیند برنامهریزی دربرگیرنده کلیتی است پیوسته در جریان، که بخشی از این برنامهریزی، برنامهریزی حملونقل شهری است. حملونقل در کنار مسکن، کار و گذران اوقات فراغت، بهعنوان یکی از چهار عملکـرد اساسی شهر قلمداد شده است، بهگونهای که زندگی شهری امروز را بدون آن نمیتوان تـصور نمـود. وجود نارسایی در روند برنامهریزی شهری و حملونقل شهری، آثار و عوارض زیانبار گستردهای را همچون مصرف بالای انرژی، تأخیر در رسیدن به مقصد، آلودگی هوا، کاهش ایمنـی شـهری و افـزایش خطرهای جانی، از بین بردن بافتها و پیوندهای سنتی شهر و نظایر اینها، به بار آورده است. پس از گسترش شهرها و افزایش جمعیت شهری، نیاز به جابهجایی و استفاده از وسایل نقلیه بهطور فزایندهای گسترش و تراکم ترافیک را در نواحی شهری پدید آورد که خود بسیاری از چالشها همچون آلودگیهای هوا و صدا را سبب گردید. ازاین پس مدیران شهری حملونقل همگانی را عنصر اصلی دستیابی به سامانۀ حملونقلی متعادل معرفی نمودند. گسترش پراکنده شهر اصفهان و توسعۀ شهرکهای آن سبب شده که روزانه حجم بالایی از سفرهای دورن شهری و بهویژه از شهرهای مختلف صورت گیرد، لذا مدیریت چگونگی تردد و جابهجایی آنها در سطح شهر از عوامل مهمی است که مقالۀ حاضر با روشی توصیفی- تحلیلی به آن پرداخته است. ضمن اینکه مصاحبه و پرسش و پاسخ از سازمانها و افراد مطرح در این زمینه نیز مورد استفاده قرار گرفته است. بررسیها و نتایج بهدستآمده نشان داد که استفاده از خودروهای مـسافربری مانند )ون(، استفاده از خطوط ویژه چون اتوبوسهای ،BRTمترو و همانند آن، بهمنظور کـاهش تراکم ترافیک، کاهش آلودگی هوا، صوت، بصری و ارائۀ یک سیـستم حملونقل عمـومی غیر انبوه کـه ظرفیـت جابهجایی مسافر نسبتاً بالایی داشته و از راحتـی سـفر قابلتوجهی برخـوردار باشد یک راهکار مناسب برای کنترل و انتظام سیستم حملونقل غیر انبوه شهر اصفهان محسوب میشود