تبیین رابطه بین سکونتگاه های فقیرنشین و مشارکت اجتماعی و فرهنگی

چکیده مقاله

سکونتگاه های فقیرنشین به موقعیتی از نابرابری اطلاق میشود که در آن طبقات مسلط اقتصادی- سیاسی به طور منظم و مداوم گروهها و طبقات تحت نفوذ حاکمیتی خود را از برخورداری منابع و منافع و امتیازات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی محروم می- دارند. از این رو، حاشیهنشینی به عنوان آیینه تمام نمای مسائل شهری، جایگاه و اهمیت خاصی در تحقیقات علمی پیدا کرده است در. دوران معاصر، گسترش شهرها، رشد جمعیت شهرنشین و افزایش تضاد و نابرابریهای اجتماعی موجب حاشیه نشینی و سکونتگاه های فقیرنشین شده است. هدف تحقیق حاضر سنجش رابطه بین سکونتگاه های فقیرنشین و میزان تمایل به مشارکت اجتماعی و فرهنگی میباشد. روش تحقیق از نوع اسنادی و پیمایشی است. جامعه آماری تحقیق را کلیه خانوارهای ساکن در شهرک پدر شهر کرمان )تعداد 10هزار نفر( تشکیل میدهند. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران 254نفر تعیین گردید که به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. نتایج تحقیق نشان می دهد که از آنجایی که پاسخگویان در نهادها و فعالیت های دسته جمعی شرکت نمیکنند، می- توان گفت که حاشیه نشینان شهرک پدر مخالف مشارکت اجتماعی در نهادها و فعالیتهای دسته جمعی هستند. مشارکت فرهنگی پایینی در بین حاشیهنشینان شهرک پدر کرمان وجود دارد. بیش تر مشارکت حاشیه نشینان در برنامه های فرهنگی مربوط به مراسم عزاداری و هئیت های عزاداری می شد و بیشترین مشارکت آن ها مربوط به فعالیت های مذهبی میباشد او ین موضوع به اعتقادات و باورهای آنها برمی گردد. از آن جا که ساکنان این منطقه به دلیل انزوا و نگرش هایی که دارند در امور اجتماعی مشارکت نمی کنند این امر در مشارکت فرهنگی نیز نمود پیدا می کند