پیش‌بینی شدت درد بر اساس ابرازگری هیجانی در زنان مبتلا به سرطان سینه در زمان پاندمی کووید۱۹: نقش واسطه‌ای سبک زندگی

چکیده مقاله

مقدمه: درد یک حس ناخوشایند است و درد ناشی از اقدامات درمانی از درد بیماری سرطان بیشتر است. پژوهش حاضر با هدف پیش‌بینی شدت درد بر اساس ابرازگری هیجانی با نقش واسطه‌ای سبک زندگی در زنان مبتلا به سرطان سینه در زمان پاندمی کووید-19 انجام شد.

روش کار: این مطالعه کمی و روش پژوهش همبستگی بود. شرکت‌کنندگان، زنان مبتلا به سرطان سینه در سال 1399 در شهر تهران بودند. با استفاده از روش نمونه­گیری در دسترس 160 زن مبتلا به سرطان سینه دارای ملاک‌های ورود به پژوهش انتخاب شدند و در زمان مناسبی پرسشنامه­های ابرازگری هیجانی کینگ و آمونز (1991)، سبک زندگی لعلی و همکاران (1391) و درد مک گیل (1973) را تکمیل کردند و داده‌ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و روش مدل‌یابی معادلات ساختاری تحلیل شدند.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که ابرازگری هیجانی مثبت همبستگی معکوس و ابرازگری هیجانی منفی همبستگی مثبت و معنادار با درد دارد (01/0P<). نتایج مدل‌یابی معادلات ساختاری نشان داد که سبک زندگی در پیش‌بینی شدت درد بر اساس ابرازگری هیجانی مثبت و منفی در زنان مبتلا به سرطان سینه در زمان پاندمی کووید-19 نقش واسطه‌ای معناداری دارد (01/0P<).

نتیجه‌گیری: ابرازگری هیجانی از طریق تغییر حس‌های جسمانی و ادراک درد بر درد زنان مبتلا به سرطان سینه تاثیر می‌گذارد و سبک زندگی سالم با بهبود سیستم ایمنی بدن و ابرازگری هیجانی مثبت موجب می‌شود که زنان سرطانی در فرآیند درمان در زمان پاندمی کووید-19 درد کمتری را تجربه کنند. لذا به منظور کاهش درد سرطان شایسته است پرستاران به توانایی ابرازگری هیجانی بیماران توجه کنند و از طریق مشاوره‌ و آموزش زمینه بکارگیری سبک زندگی سالم در بیماران سرطانی فراهم شود.