رابطه آسیب‌های دوران کودکی و راهبردهای فراشناختی با سازگاری روانی-اجتماعی در افراد نابینا با تاکید بر نقش واسطه‌ای توان¬مندی ایگو: یک مطالعه توصیفی

چکیده مقاله

زمینه و هدف: سازگاری روانی_-اجتماعی یکی از مشکلات اساسی نابینایان است. فرآیند سازگاری روانی-اجتماعی تحت تأثیر تجربیات دوران کودکی، راهبردهای فراشناختی و توان­مندی ایگو است. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه آسیب‌های دوران کودکی و فراشناخت با سازگاری روانی-اجتماعی با نقش واسطه‌ای توان­مندی ایگو انجام شد.

مواد و روش‌ها: روش پژوهش توصیفی بود. جامعه آماری افراد نابینا در سال‌ 1401 در شهر کرمان بودند. تعداد 117 شرکت‌کننده به روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از پرسش­نامه‌‌های سازگاری روانی-اجتماعی با بیماری Derogatis (1986)، آسیب­های دوران کودکی Borneshtian و همکاران (2003)، توان­مندی ایگو Mark storm و همکاران (1997) و راهبردهای فراشناخت Wells و همکاران (1997) جمع‌آوری و به­وسیله آزمون‌های همبستگی Pearson و تحلیل Regression به شیوه سلسله مراتبی تحلیل شدند.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که آسیب‌های دوران کودکی با سازگاری روانی-اجتماعی رابطه منفی و معنادار و راهبردهای فراشناختی و توان­مندی ایگو با سازگاری روانی-اجتماعی رابطه مثبت و معنادار دارند (001/0P<). هم­چنین، توان­مندی ایگو در رابطه آسیب‌های دوران کودکی و فراشناخت با سازگاری روانی-اجتماعی نقش واسطه‌ای معنادار دارد (001/0P<).

نتیجه‌گیری: توان­مندی ایگو روی رابطه آسیب‌های دوران کودکی و راهبردهای فراشناختی با سازگاری روانی-اجتماعی افراد نابینا نقش واسطه‌ای دارد. به منظور افزایش سازگاری روانی-اجتماعی در افراد نابینا توصیه می‌شود علاوه بر توجه به نقش آسیب‌های دوران کودکی و راهبردهای فراشناختی، توان­مندی ایگو ارتقاء داده شود.